به دیدنش بیا که خیلی تنهاست
هیچکی نمی فهمه چه حالی دارم
چه دنیای رو به زوالی دارم
مجنونم و دل زده از لیلیا
خیلی دلم گرفته از خیلیا
تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور
توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست
نجاتم بده...
داره دیر میشه
زیر باران نشسته ام اینجا
زیر ابری غمین و بی پروا
ابر دل پُر، پر از گلایه ی غم
دل او پُر ز بازی دنیا
گریه هایی که جنس غم دارند
ناله ای بی صدا ولی شیوا
دلش از سردی زمانه شده
غرق غم، سرد و بی کس و تنها
سر گذارد ز بی کسی هایش
به سرای سراب یک صحرا
بغض سنگین سینه آزارش
پر شده از نگاه آدمها
مات،حیران، اسیر مرگی سرد
مرگ لبخند های بی همتا
دل او زخم خورده از یک درد
دردش از زهر تیغ یک هم پا
بغضمان می خورد گره با هم
و صدایی که گشت هم آوا
چتر من خیس، دست من خالی
چشم او خشک، چشم بی حالی
:|
خیلی دلم گرفته از خیلیا
دلم کنار یک مرد، یکی که خیلی مرده
کنار تخت و یک میز، کنار یک کبوتر
کنار یک دل پر، دلی که پر زِ درده
یه کپسول هوا و یه ماسک سبز کهنه
یه دستمال پر از خون، یه صورتی که زرده
صدای سرفه ی خشک، صدای چرخ ویلچر
یه دست که بالا میاد فقط تا پای پرده
دستی که قطره قطره خونشو جمع می کنه
یه پای مصنوعیه که روش یه کپه گَرده
سری که مو نداره، یه دست سرد و بی روح
تن بدون جونی اسیر یک نبرده
نگاه من به چشمش، چشمی که غرق اشکه
میگم آخه پهلوون، چی تو رو خسته کرده؟
یه قطره اشک کوچیک کنار گونه هاشه
نگاشو پس می زنه، رو می کنه به نرده
چشماشو می بنده و دست منو می گیره
من و یه سنگ مشکی، که روی خاک سرده
یکی که جامونده و دلش خیلی گرفته
دلی که تنها شده از همه دنیا طرده
این شعرو وقتی گفتم که دوستم داشت با بغض از پدرش می گفت که از شونزده سالگی یه پا نداره، هفتاد درصد خونش شیمیاییه، صدای سرفه های خونیش 15 ساله همسرش رو بی خواب کرده.
وقتی که یکی دیگه از دوستام سرشو گذاشته بود بین دستاش و اشک می ریخت که پدرش به خاطر مجروحیت اعصاب تو بیمارستان بستریه، از سر درد نمیتونه حتی چشماشو باز کنه، معلوم هم نیست چقدر زنده بمونه.
وقتی دیدم یکی پدرش که سرطان داره رو نگاه می کنه و بغض گلوش رو پر می کنه...
وقتی دیدم یه شهیدی رو با گارد ارتش تشییع می کنن و تو قبر میذارن که بدنش توی 20 سال خونه نشینی و بیماری و فلج بودنش به اندازه یه بچه 14 ساله شده بود.
با همه سادگی ها و غلط ها و اشکال هاش تقدیم به همه جانباز ها و شهیدایی که زندگی پر از رنجی رو گذروندن و فقط به خاطر معشوقشون ادامه دادن.
به همه فرزند شهید ها و جانباز هایی که یه عمریه دارن خون دل می خورن و همه به خاطر سهمیه های کوفتیشون اونا رو مسخره می کنن. اونایی که روز اول مهر خودشون تنهایی اومدن مدرسه...
آبی شده ای که آسمانم باشی
آبی شده ام که رنگ نامت باشم
ای آبی آسمان شرق رؤیا
خواهم که کبوتری به بامت باشم
با دست طلایی ات کرامت بنما
بگذار که محتاج به نانت باشم
شب ها همه آرزوی مردن دارم
خواهم که گره خورده به جانت باشم
در موی به هرسوی روانت ای دوست
مقتول به ضربه ی سنانت باشم
زلف تو شراره ای به جانم افکند
در قوس دو ابروت قیامت باشم
این است مرام اهل جان، اما من
در زیر سنان عبد مرامت باشم
از شوق تو طوقی به گریبان بستم
چون نوکر دربار به نامت باشم
چون رقص میان باد یک پرچم سبز
سرمست ز مستی جمالت باشم
تصویر تو و گرم نیایش مهتاب
بگذار کمی مست خیالت باشم
یک حوض، حیاط، ظرف آبی کوچک
چون سایه ی تو میان جامت باشم
عطر سحر و ناله ی بارانی عاشق
چون مرغ که یک سحر به بامت باشم
آرامش و خاطرات چشمی پر اشک
یک عکس، خیال، در کنارت باشم
وقتی که به آسمان صبح اعجاز کنی
با عمق وجود خواستارت باشم
قطعه، 14 بیت
جامانده
21/مهرماه/1391
+ هرگونه رونوشت بدون اجازه شاعر بلامانع است.
هفته هایم چه زود می گذرد
روز و شب ها چه زود می گذرد
زندگی مثل دود می گذرد
جمعه های بدون تو سرد است
یک سه شنبه کنار ما ، جاده
غرق بال فرشته ها ، جاده
ای غروب سه شنبه ها، جاده
بی تو و یاد نام تو سرد است
صبح جمعه صدای باران هم
سبزی دشت و کوهساران هم
ندبه ی صبح جمعه هامان هم
بی تو و رد پای تو سرد است
در پی ات گشته ام پی عرفات
عطر تو جام باده ی عرفات
خیمه ی سبز گوشه ی عرفات
بی تو و عطر جام تو سرد است
عزیز علیَّ ان اری الخلق و لا تری....
متی ترانا و نراک....
جمعه جمکران بودیم، ما کجاییم؟
اینبار می نویسم، از کوچه ای که در آن هستم، از تک تک خانه هایی که زنگ هایشان خیلی بالاتر از دستم است، از آن خانه هایی که درشان روبه من قفل است. از آن خانه هایی که دور دستگیره هایشان زنجیر های کلفتی بسته شده. این کوچه ی من است.
کوچه ای پر از در بسته.
کوچه ای که خود من آن را ساختم، کوچه ای به رنگ سیاه.
کوچه ای به رنگ تزویر، کوچه ای به رنگ ریا...
رنگ های آن زمان هایی که نگاه می کردم و می خواستم. فریاد می زدم و اعلام وجود می کردم. نداشتم و تظاهر به داشتن می کردم.
خسته شده ام...
از تظاهر هایی که در طول زندگی کرده ام خسته شده ام. از صورتک هایی که به رو گرفته او خسته شده ام. مرا زاده ی برج معصومیت خوانده اند، از صفاتی که نباید داشته باشم خسته شده ام.
اندکی تأمل خوب نیست، باید به جلو رفت، باید رفت...
کوچه رنگ خستگی دارد، رنگ نابودی دارد. دیوار خانه ها از سنگ های سیاهی است که ترک های بزرگ برداشته اند، ترک هایی که بوی نابودی می دهند، بوی آوار می دهند، بوی تلخ له شدن.
بویی متصاعد می شود، بوی مزارع اطراف بهشت زهرا، بچه تر که بودم...
یادش بخیر، بچه تر که بودم...
وقتی صورتش را دیدم، انگار خوش نداشت با من حرف بزند، معلوم بود که رنجیده است، حالش خوش بود. اما وقتی من را می دید اخم هایش در هم می رفت... من را نمی خواست. نمی خواست. نمی خواست؟ واقعا نمی خواست؟
می دانستم این گونه می شود... ای خدا! از همین می ترسیدم.
می دانی رفیق، خیلی بد است که پایه های زندگی ات روی چیزی به نام دو رویی استوار باشد. بچه تر که بودم...
بعضی اوقات زندگی اینچنین ایجاب می کند. تو فقط بازیچه ای. مانند عروسکی که در یک خاله بازی گیر افتاده. حس بی قدرت بودن را داری.
بچه تر که بودم، حسرت هایم بچگانه بود، دلم برای چیز هایی می سوخت، که فقط یک بچه آن را می خواهد.
نه آنقدر بچگانه... بچگی؟ گاهی تردید می کنم. بچگی مان نیز با همه فرق داشت.
آرزو ها، حسرت ها، انتظار ها، دلبستگی ها، خواسته ها...
وقتی سه نقطه می گذارم، فکر نکن که مانند کلیشه هاست، واقعا چیزی در دل آدم می ماند که از به زبان آوردنش عاجز است.
بچه تر که بودم، پدرم می گفت تو خیلی زود همه چیزت را به مردم می گویی. حواست باشد، هرکسی نباید مسائل تورا بداند.
بچه تر که بودم با خیال راحت تری حرف می زدم.
بچه تر که بودم، کوچه زندگی ام پر از در های باز بود. پر از نقطه های روشن، پر از عطر های خوش.
این را هم بگویم، با تمام این حرف ها...
زندگی برای من یک استثناء دارد. با تمام توصیفات بد زندگی ام، با بیماری و حال خرابم، با تمام تاریکی های اطراف. استثناء من پرتو افشانی می کند.
گاهی اوقات نمی دانم تکلیفم با آن نور چیست، چیزی است که از بچگی دارم.
هرچه دارم همه از پاکی مادر دارم
رحمت حق به روانش که حسینی زادم
ببخشید که یه سری ها نا امید میشن.اما برای من بن بست وجود نداره. شاید زندگی به بن بست بخوره، اما من نمی خورم.
به زودی بر می گردم به خونه اولم. باید همه چیو درست کنم. نمی خوام این دفعه که میاد، ناراحت باشه.
قصدم از نوشتن این مطلب، فقط گفتن همین حرف بود. من اینم.
اول اینکه هرکی این مطلبو خوند پی ام بذاره، دوم اینکه هرکی منو با این توصیفات نمی خواد اعلام کنه. پی ام ها تأیید نمیشن. پیش خودم میمونن.
ساقی بیار باده، هشیاری ام محال است
از فرط عشق و مستی، کافر شدم به عالم
ساقی نریز آبی، دینداری ام محال است
در دست جام باده، دستی دگر به دیوار
خوابی به وسعت نور، بیداری ام محال است
میخانه گرم مستی، جمعی به می پرستی
در بین جمع عشاق بی یاری ام محال است
بی خود زخود نمایم، دستم بگیر ساقی
کز باده ی سبویت، خودداری ام محال است
مستی من ز چشمت، چشمت چو ماه رخشان
پلکی مزن که امشب، هشیاری ام محال است
در برکه ی دو چشمت، با جان وضو گرفته
بین نماز امشب، تب داری ام محال است
امشب من از سبویت، جانی دوباره دارم
گر باده ات طبیب است، بیماری ام محال است
جامانده را غمی ده، دردی به سینه افشان
با یاد نامت ای دوست، غمخواری ام محال است
گوشه ای نشسته بود
چشم هایش خشک
گوش هایش پر
دست هایش بسته بود
غصه ای نهان به قلب خسته اش
درد کهنه ای به پای بسته اش
پیشانی شکسته اش
چشم ها
از خون پر
گریه ای به ارغوانی جنون
خنده ای به رنگ سرد ارغنون
باز هم
با نگاهی محصور
باز هم با دلی غرق به خون
غصه هایش بسیار
چشم ها زخمی و تار
به کجا باید رفت؟
از کجا باید گفت؟
چه کسی منتظر است؟
موعدش نزدیک است...
ریز خندی که جهان را به جنون آورده
چشمه ای از آتش
قتل، غارت، خون کینه
تخم نخوت
چه کسی خندیده؟
خنده ها مال من است؟
من که خشکی لب دخترکان را دیدم؟
من که با چشم بدیدم بدن تکه شده؟
چه کسی خندان است؟
من و تو با چه امیدی
خنده ها سر دادیم؟
گوشه ای آتش کین
گوشه ای غارت جان
گوشه ای درد، ستم
جای دگر، کو ایمان؟
سخن از غم حاکیست
سخن از بیداد است
سخن از گردش ایام به خود کامان است
و...
و در این کشتی سرگردانی
به کجا باید رفت؟
