جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کارام میان دشت شب خفته ست

دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفته ست..

نویسنده‌ی این وبلاگ همه‌ی تلاشش را می کند تا در فضایی معمولی مطالبی معمولی بنویسد. اگر شما هم مثل نویسنده انسانی معمولی هستید خوشحالی من را مضاعف می‌کنید با نظراتتان:)

سرباز- متولد 75

جامانده را در تلگرام دنبال کنید:)
طبقه بندی موضوعی

۳ مطلب در مهر ۱۳۹۱ ثبت شده است

۲۶مهر

 آبی شده ای که آسمانم باشی

 آبی شده ام که رنگ نامت باشم


 ای آبی آسمان شرق رؤیا

 خواهم که کبوتری به بامت باشم


 با دست طلایی ات کرامت بنما

 بگذار که محتاج به نانت باشم


 شب ها همه آرزوی مردن دارم

 خواهم که گره خورده به جانت باشم


 در موی به هرسوی روانت ای دوست

 مقتول به ضربه ی سنانت باشم


 زلف تو شراره ای به جانم افکند

 در قوس دو ابروت قیامت باشم


 این است مرام اهل جان، اما من

 در زیر سنان عبد مرامت باشم


 از شوق تو طوقی به گریبان بستم

 چون نوکر دربار به نامت باشم


 چون رقص میان باد یک پرچم سبز

 سرمست  ز مستی جمالت باشم


 تصویر تو و گرم نیایش مهتاب

بگذار کمی مست خیالت باشم


 یک حوض، حیاط، ظرف آبی کوچک

چون سایه ی تو میان جامت باشم


عطر سحر و ناله ی بارانی عاشق

چون مرغ که یک سحر به بامت باشم


 آرامش و خاطرات چشمی پر اشک

 یک عکس، خیال، در کنارت باشم


وقتی که به آسمان صبح اعجاز کنی

با عمق وجود خواستارت باشم



قطعه، 14 بیت

جامانده

21/مهرماه/1391



+ هرگونه رونوشت بدون اجازه شاعر بلامانع است.

جامانده
۰۱مهر

هفته هایم چه زود می گذرد

روز و شب ها چه زود می گذرد

زندگی مثل دود می گذرد

جمعه های بدون تو سرد است


یک سه شنبه کنار ما ، جاده

غرق بال فرشته ها ، جاده

ای غروب سه شنبه ها، جاده

بی تو  و یاد نام تو سرد است


صبح جمعه صدای باران هم

سبزی دشت و کوهساران هم

ندبه ی صبح جمعه هامان هم

بی تو و رد پای تو سرد است


در پی ات گشته ام پی عرفات

عطر تو جام باده ی عرفات

خیمه ی سبز گوشه ی عرفات

بی تو و عطر جام تو سرد است


عزیز علیَّ ان اری الخلق و لا تری....

متی ترانا و نراک....

جمعه جمکران بودیم، ما کجاییم؟

جامانده
۰۱مهر
باز هم رنگ خون یک خورشید
باز هم خط سرخ یک دریا

باز هم گریه های بی وقفه 
غصه هایش به رنگ این شب ها

دلش از غم پر و تنش پر خون
تیغ ها سر زده است بی پروا

اشک من قطره ای ز دریایت
اشک من ذره ای ز لطف خدا

دل من شور دیگری دیگری دارد
دم ماتم، اسیر ماه بلا

قافله هم نوای زنگی شد
قافله غرق نور و شور و نوا

روز ها در پی تو می آیند
وقت رفتن به دشت کرببلا

ماه مستی و ماه عشق و جنون
ای مُحرم، مُحرم دلها
جامانده