جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کارام میان دشت شب خفته ست

دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفته ست..

نویسنده‌ی این وبلاگ همه‌ی تلاشش را می کند تا در فضایی معمولی مطالبی معمولی بنویسد. اگر شما هم مثل نویسنده انسانی معمولی هستید خوشحالی من را مضاعف می‌کنید با نظراتتان:)

سرباز- متولد 75

جامانده را در تلگرام دنبال کنید:)
طبقه بندی موضوعی

۴ مطلب در آبان ۱۳۹۱ ثبت شده است

۲۲آبان
دوباره حال دلم غرق شور و در غوغا

دوباره بوی جنون در تمامی دنیا


هوای مستی و آوارگی و بدحالی

دوباره باده و ساقی دوباره مستی ما


دوباره شال و عَلم باز هم ترانه ی غم

دوباره جامه ی مشکی دوباره عطر عزا


صدای گریه ی شب های غرق در باران

دوباره ناله ی باران هوای شور و نوا


لباس مشکی من با گل عزا تر شد

دوباره چشم تر من شبیه یک دریا


دوباره قافله و زنگ بی کسی هایش

دوباره قافله ای با تمام خوبی ها


دوباره قافله و شیرخواره ای در دست

دوباره قافله و چشم مست یک سقا


خلیل آن شده همپای خضر و ابراهیم

ذبیح آن شده همسنگ حضرت یحیی


دوباره سینه و پهلو و چشم و طفل صغیر

دوباره تشنگی و آفتاب یک صحرا


و نیزه ای که به گودی نحر بنشیند

و نیزه ای که به پیش حرم رود بالا


دوباره کودک و صحرا و خار و پای لطیف

دوباره دختر چشم انتظار و یک بابا


و تازیانه و کعب نی و کبودی تن

شراب و مجلس نامحرم و گل زهرا


دوباره ناحیه و چشم پر زخون امام

دوباره خاطره دشمن و جسارت ها


محرم و حرم و روضه و ضریح و بهشت

محرم و دل ما و حریم لطف و عطا


دوباره آمده ام تا خودت مرا بخری

دوباره آمده ای تو، امام عاشورا!



+ نحر به معنای گودی زیر گلو می باشد.

+ روضه ی باز....

جامانده
۱۸آبان
رفیق من سنگ صبور غم هاست

به دیدنش بیا که خیلی تنهاست


هیچکی نمی فهمه چه حالی دارم

چه دنیای رو به زوالی دارم


مجنونم و دل زده از لیلیا

خیلی دلم گرفته از خیلیا



تنهای بی سنگ صبور خونه ی سرد و سوت و کور

توی شبات ستاره نیست موندی و راه چاره نیست


نجاتم بده...

داره دیر میشه

جامانده
۰۷آبان

زیر باران نشسته ام اینجا

زیر ابری غمین و بی پروا


ابر دل پُر، پر از گلایه ی غم

دل او پُر ز بازی دنیا


گریه هایی که جنس غم دارند

ناله ای بی صدا ولی شیوا


دلش از سردی زمانه شده

غرق غم، سرد و بی کس و تنها


سر گذارد ز بی کسی هایش

به سرای سراب یک صحرا


بغض سنگین سینه آزارش

پر شده از نگاه آدمها


مات،حیران، اسیر مرگی سرد

مرگ لبخند های بی همتا


دل او زخم خورده از یک درد

دردش از زهر تیغ یک هم پا


بغضمان می خورد گره با هم

و صدایی که گشت هم آوا


چتر من خیس، دست من خالی

چشم او خشک، چشم بی حالی


:|

خیلی دلم گرفته از خیلیا

وقتی بفهمی تو دل رفیق های به نظر نزدیکت، هیچ جایی نداری...
اونوقتی که می بینی آدم هایی که همیشه براشون بودی، تورو هیچ جا حس نکردن...
...
ولش کن.

جامانده
۰۲آبان
دلم میون آتیش، میون یک نبرده

دلم کنار یک مرد، یکی که خیلی مرده


کنار تخت و یک میز، کنار یک کبوتر

کنار یک دل پر، دلی که پر زِ درده


یه کپسول هوا و یه ماسک سبز کهنه

یه دستمال پر از خون، یه صورتی که زرده


صدای سرفه ی خشک، صدای چرخ ویلچر

یه دست که بالا میاد فقط تا پای پرده


دستی که قطره قطره خونشو جمع می کنه

یه پای مصنوعیه که روش یه کپه گَرده


سری که مو نداره، یه دست سرد و بی روح

تن بدون جونی اسیر یک نبرده


نگاه من به چشمش، چشمی که غرق اشکه

میگم آخه پهلوون، چی تو رو خسته کرده؟


یه قطره اشک کوچیک کنار گونه هاشه

نگاشو پس می زنه، رو می کنه به نرده


چشماشو می بنده و دست منو می گیره

من و  یه سنگ مشکی، که روی خاک سرده


یکی که جامونده و دلش خیلی گرفته

دلی که تنها شده از همه دنیا طرده


این شعرو وقتی گفتم که دوستم داشت با بغض از پدرش می گفت که از شونزده سالگی یه پا نداره، هفتاد درصد خونش شیمیاییه، صدای سرفه های خونیش 15 ساله همسرش رو بی خواب کرده. 

وقتی که یکی دیگه از دوستام سرشو گذاشته بود بین دستاش و اشک می ریخت که پدرش به خاطر مجروحیت اعصاب تو بیمارستان بستریه، از سر درد نمیتونه حتی چشماشو باز کنه، معلوم هم نیست چقدر زنده بمونه.

وقتی دیدم یکی پدرش که سرطان داره رو نگاه می کنه و بغض گلوش رو پر می کنه...

وقتی دیدم یه شهیدی رو با گارد ارتش تشییع می کنن و تو قبر میذارن که بدنش توی 20 سال خونه نشینی و بیماری و فلج بودنش به اندازه یه بچه 14 ساله شده بود.


با همه سادگی ها و غلط ها و اشکال هاش تقدیم به همه جانباز ها و شهیدایی که زندگی پر از رنجی رو گذروندن و فقط به خاطر معشوقشون ادامه دادن.

به همه فرزند شهید ها و جانباز هایی که یه عمریه دارن خون دل می خورن و همه به خاطر سهمیه های کوفتیشون اونا رو مسخره می کنن. اونایی که روز اول مهر خودشون تنهایی اومدن مدرسه...

جامانده