جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کارام میان دشت شب خفته ست

دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفته ست..

نویسنده‌ی این وبلاگ همه‌ی تلاشش را می کند تا در فضایی معمولی مطالبی معمولی بنویسد. اگر شما هم مثل نویسنده انسانی معمولی هستید خوشحالی من را مضاعف می‌کنید با نظراتتان:)

سرباز- متولد 75

جامانده را در تلگرام دنبال کنید:)
طبقه بندی موضوعی

۳۶ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «غزل» ثبت شده است

۰۸بهمن

بی تو من گاهی سرابم، مثل یک دودم پدر

امتحان های جهان را بی تو مردودم پدر


کشت دلتنگی مرا ای «مرد تنهای شب»ـم

بی تو شبهای زیادی را نیاسودم پدر


بعد تو من مرد تنهای شب تنهایی ام

درد روحت شد عجین در تار و در پودم پدر


شب به شب تاصبحدم در انتظار بخششِ

ذره ی آرامشی از سوی معبودم پدر


راه رفتن زیر نور ماه کار عاشقی ست

قبل تر ها بچه ی #عاقل_تری بودم، #پدر..


#جامانده

جامانده
۳۰دی


از شر بغض های نهانی و دوردست 

از آتش و لهیب هواهای نفس مست 

 

وقتی درست بین هجوم سیاهی ام 

وقتی که غرق می شوم و رفته ام ز دست 

 

دستی بکش به روی سرم، بی هوا، بیا

لختی خلاص کن از این هوای پست 

 

ای مهربان تر از پدرم، غصه ی مرا 

خورده دل رئوف شما از دم الست 

 

هرچند بوده ام پسری بد برای تو 

بار گناه راه مرا بر حرم نبست 

 

مثل همیشه بی خبر از راه می رسی 

مثل همیشه بارش لطفت دمادم است 

 

با بال سوخته م که  کبوتر نمی شوم 

"اما دلم به دیدن گلدسته ات خوش است"


+از مرحمت های دار المرحمه.. 

شعر را دست نزدم، تا بعد ببینم چه می شود.


جامانده
۱۸تیر
شده این اتفاق تا حالا، حس کنی کم شده است ایمانت
حس کنی وقت دیدن فردی، لرزه افتاده بین دستانت؟

در کلاس و مقابل استاد، در نماز و به روی سجاده
به خودت آیی و ببینی که، رفته از دست، دست و دامانت

با خودت بار هاست می گویی، چه به روز دل من آمده است
می رسد صبح و باز هم نرسد، به جوابی درست برهانت

پسری سر به زیر بودم و تو، سر من را به باد خواهی داد
با همان حجب و با همان عصمت، با همان خرده های عصیانت

آه! "یابو سوار" قصه ی ما، خیر از "خواهری" ندید اینجا
قلب او را دو پاره خواهد کرد، تیغ چاقوی اصل زنجانت

گفته بودی که عاشقی سخت است، سختی اش را خریده ام.. آری
آخرش شهریار خواهم شد، عاقبت از گناه چشمانت..


17 تیر ماه 95
جامانده
۰۳اسفند

از تو گویا خبری در شب باران نرسید

حیف! مجنون دگر از تو به بیابان نرسید


روز و شب حسرت دیدار تو را خورد دلم

ماه آمد ولی انگار به ایوان نرسید


من که یک عمر به شوق تو به شب خیره شدم

تشنه لب بوده ام اما به لبم جان نرسید


شاعران گرم غزل، وامق و فرهاد همه

بوی ناب تو ولی از تب دوران نرسید


با توأم عشق! که پوشاند تورا ابر سیاه

هیچ نشناخت تو را کس، به تو یک آن نرسید


عشق هم معجزه ای بود که باز آمد و رفت

و کسی از همه ی خلق به ایمان نرسید


زخم برداشت تنش، خسته شد، از پا افتاد

عاشق افتاد، ولی عشق به پایان نرسید..



+ خداوند بیامرزد -حسین منزوی- را. وقتی که گفت "نام من عشق است! آیا می شناسیدم؟"

+ کلاس جنین شناسی اتفاق میمون و مبارکی بود

+الکی مثلا من شاعرم!

جامانده
۱۸آذر

مانند پر رها شده در باد می رود

رنجور از این سیاهه ی بیداد می رود


بیگانه از خود و خودِ بی گانه از همه

در جستجوی بی همه آباد می رود


زندانی همیشه به زنجیر سرنوشت

در حصر میله های غم از یاد می رود


اینجا اگر همیشه دلش غرق درد بود

آنجا که می رود به دل شاد می رود


آری بیا فرشته  پایان قصه ها

زندانی ات رها شده آزاد می رود


*****


شاعر شکست، تکه شد و باز روی باد

با بغض خفته در پس فریاد می رود

جامانده
۱۳آذر

پسر شدیم و بدون پدر بزرگ شدیم
و با هزار غم و دردسر بزرگ شدیم

و جنگ بود- و آوارگی- و در‌به‌دری
سفر رسید وَ ما با سفر بزرگ شدیم

پدر همیشه سفر بود -مثل اینکه نبود
و ما بدون پدر با خطر بزرگ شدیم

پدر قطار قشنگش قطار ِ رفتن بود
و ما به شوق سفر بود اگر بزرگ شدیم

پدر رسید و ما از قطار جا ماندیم
پلاکش آمد و ما با خبر بزرگ شدیم

قطار پوکه‌ی خالی -و زیرسیگاری
چقدر جای تو خالی پدر، بزرگ شدیم!

که ما بزرگ نبودیم -این شکوه تو بود
به چشم مردم دنیا اگر بزرگ شدیم...

بیژن ارژن

جامانده
۱۲آبان
اول خدا به نام تو نام مرا نوشت
شاید مرا ز خاک حریم شما سرشت

آخر همیشه میل دلم سوی کربلاست
در مسجد و کنیسه و بتخانه و کنشت

هر شب به صبح «آدم» و من گریه می کنیم
من در فراق کرببلا او تب بهشت

هرگز مرا ز خانه ات آقا نرانده ای
من خانه زاد این حرمم، خوب یا که زشت

خط غلامی من و اربابی شما
ممتد رسیده تا به ته خط سر نوشت

با تو همیشه حاصل این دشت گندم است
حتی اگر که سنگ کسی جای دانه کشت

این سینه این حسینه این چشم پر ز خون
وقف شماست قطره و زخم و ملات و خشت

+ تلاشی برای بازگرداندن طبع شاعرانگی از دست رفته..
+ تصویر!
جامانده
۲۰شهریور
سوت قطار، غسل زیارت، دم اذان
چشمی که باز خیره شده سوی آسمان

یا ایهالغریب منم آن مسافر
دلتنگ و بی قرار .. پر از دردِ بی نشان

باب الجواد، بارش باران، اذان صبح
نقاره خانه، صحن گهرشاد، سایـ بان

آری منم، شکسته پر و بال.. آمدم
سلطان کبریای کرم.. غوث.. الامان

محتاج یک نگاه، گرفتار، بی کسم
مگذار تا که رو بزنم پیش این و آن

پر پر زده دلم به هوای زیارتت
آقا قسم به آن دل تنگ جوادتان

از این جهان سرد پر از دود بی بها
مشهد برای من، همه اش مال دیگران

دیشب دوباره بوی حرم را شنیده ام
«آقا دلم عجیب گرفته برایتان»

جامانده
۰۹شهریور

چشم وا می کنی و باز همان روز سیاه

باز آن خاطره ی تلخ ز دنیای تباه


آری ای دخترک شهر پری های قشنگ

این همان است همان شهر پر از دود گناه


خواستیم از پر پرواز بگویی بر ما

چاله ای بود در این شهر که افتاده به چاه


این همان شهر سیاه ست که یک عمر فقط

دید رویای سپیدی به چراغانی ماه


ما همان شهر نشینان پر از فاصله ایم

عاشق شهوت و دلداده ی سیم و زر و جاه


دلخوشی وقف همان کاخ نشینان شده و

پدری.. در تب پولی  به سر اندازه ی کاه


ترس بابای فقیری ز همان رویایی

که زده بر سر آن دختر کوچک بی گاه


کوچه ها ساکت و تاریک فقط جای همان

بچه های دم پل، پشت چراغ و در راه


بغض هایی که ترک خورد پس از یک لحظه

بغض هایی که نشستند به یک موج نگاه


باز هم بارش باران شده در حومه ی شهر

بغض ابری ترکیده ست از این سوزش آه


شهر سرد است، در این کوچه مراقب تر باش

یخ زده هر که در این شهر ندارد همراه..


+اولین شعر نقد اجتماعی. امیدوارم مورد قبول واقع بشه.

جامانده
۰۲مرداد

دلهای بی قرار شما بی قرار تر

چشمان عاشقان تو چشم انتظار تر


در عمق چشم مست و خراب تو می شوند

مستان میکده همه مست و خمار تر


وقتی که روی ماه تو بدر تمام شد

یوسف خودش به پای خود آمد کنار تر


تو آمدی و کار همه اهل فتنه ها

شد با طلوع نور تو بی اعتبار تر


فرزند مرتضایی و در دست پاک تو

تیغ دو سرّ شیر خدا ذوالفقار تر


با مهر و حب و عشق شما می شود هنوز

دلهای زنگی همه آیینه وار تر


فرزند اول علی و سبط اکبری

در چشم مشرکان شده ای بلکه خار تر


یک جا کنار جمع گدایان نشسته ای

یک جا ز کل پادشهان با وقار تر


تو از تمام عالمیان غصه می بری

من از تمام عالمیان غصه دار تر


آقا به مادرت قسم این عبد خانه زاد

وقف شماست، از همه هم جان نثار تر


سردار بی سپاه زمان نفاق ها

حق شماست گریه ی ما بی قرار تر


در کوچه ای که غیرت تان زیر ضربه رفت

شد چشم های او ز همان ضربه تار تر..

جامانده