جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

این کلمات در ظاهر قابل رؤیت نیستند

جامانده

حسرت نبرم به خواب آن مرداب
کارام میان دشت شب خفته ست

دریایم و نیست باکم از طوفان
دریا همه عمر خوابش آشفته ست..

نویسنده‌ی این وبلاگ همه‌ی تلاشش را می کند تا در فضایی معمولی مطالبی معمولی بنویسد. اگر شما هم مثل نویسنده انسانی معمولی هستید خوشحالی من را مضاعف می‌کنید با نظراتتان:)

سرباز- متولد 75

جامانده را در تلگرام دنبال کنید:)
طبقه بندی موضوعی

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «شهید» ثبت شده است

۲۵اسفند








بسم‌الله.

چه کسی می تواند این معادله را حل کند؟ چه کسی می داند فرود یک خمپاره قلب چند نفر را می درد؟ چه کسی می داند جنگ یعنی سوختن ،یعنی آتش ،یعنی گریز به هر جا، به هر جا که اینجا نباشد ،یعنی اضطراب که کودکم کجاست؟ جوانم چه می کند؟ دخترم چه شد؟به راستی ما کجای این سوال ها و جواب ها قرار گرفته ایم؟ 
 
کدام دختر دانشجویی که حتی حوصله ندارد عکس های جنگ را ببیند و اخبار آن را بشنود، از قصه دختران معصوم سوسنگرد با خبر است؟ آن مظاهر شرم و حیا را چه کسی یاد می کند که بی شرمان دامنشان را آلوده کردند و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند. کدام پسر دانشجویی می داند هویزه کجاست؟ چه کسی در هویزه جنگیده؟ کشته شده و در آنجا دفن گردیده؟ چه کسی است که معنی این جمله را درک کند :“نبرد تن و تانک؟!” اصلا چه کسی می داند تانک چیست؟ چگونه سر ۱۲۰ دانشجوی مبارز و مظلوم زیر شنی های تانک له می شود؟ 
 
آیا می توانید این مسئله را حل کنید ؟ گلوله ای از لوله دوشکا با سرعت اولیه ی خود از فاصله هزار متری شلیک می شود و در مبدا به حلقومی اصابت نموده و آن را سوارخ کرده وگذر می کند، حالا معلوم نمایید سر کجا افتاده است؟ کدام گریبان پاره می شود؟ کدام کودک در انزوا وخلوت اشک می ریزد؟ و کدام کدام…؟ توانستید؟؟ اگر نمی توانید،این مسئله را با کمی دقت بیشتر حل کنید :
 هواپیمایی با یک ونیم برابر سرعت صوت از ارتفاع ده متری سطح زمین، ماشین لندکروزی که با سرعت در جاده مهران-دهلران حرکت می نماید،
مورد اصابت موشک قرار می دهد،اگر از مقاومت هوا صرف نظر شود. معلوم کنید کدام تن می سوزد؟کدام سر می پرد ؟ چگونه باید اجساد را از درون این آهن پاره له شده بیرون کشید ؟ چگونه باید آنها را غسل داد ؟ چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش کنیم؟
 
چگونه می توانیم در شهرمان بمانیم وفقط درس بخوانیم. چگونه می توانیم در ها را به روی خود ببندیم و چون موش در انبار کلمات کهنه کتاب لانه بگیریم ؟ کدام مسئله را حل می کنی؟ برای کدام امتحان درس می خوانی؟ به چه امید نفس می کشی؟ کیف و کلاسورت را از چه پر می کنی؟ از خیال، از کتاب، از لقب شامخ دکتر یا از آدامسی که هر روز مادرت در کیفت می گذارد؟  کدام اضطراب جانت را می خورد؟ دیر رسیدن به اتوبوس،
 دیر رسیدن سر کلاس، نمره گرفتن؟ دلت را به چه چیز بسته ای؟ به مدرک، به ماشین، به قبول شدن در حوزه فوق دکترا؟ 
 
“صفایی ندارد ارسطو شدن،خوشا پر کشیدن ،پرستو شدن“
 
آی پسرک دانشجو، به تو چه مربوط است که خانواده ای در همسایگی تو داغدار شده است؟ جوانی به خاک افتاده است؟
 
آی دخترک دانشجو، به تو چه مربوط است که دختران سوسنگرد را به اشک نشانده اند؟ و آنان را زنده به گور کردند؟ هیچ می دانستی؟ حتما نه!…
 هیچ آیا آنجا که کارون و دجله و فرات بهم گره می خورد، به دنبال آب گشته ای تا اندکی زبان خشکیده کودکی را تر کنی و آنگاه که قطره ای نم یافتی با امید های فراوان به بالین آن کودک رفتی تا سیرابش کنی اما دیدی که کودک دیگر آب نمی خورد!! اما تو اگر قاسم نیستی، اگرعلی اکبرنیستی، اگر جعفر و عبدالله نیستی، لااقل حرمله مباش! که خدا هدیه حسین را پذیرفت و خون علی اکبر و علی اصغر را به زمین پس نداد. من نمی دانم که فردای قیامت این خون با حرمله چه خواهد کرد.

+قسمتی از دست‌نوشته‌ی شهید احمدرضا احدی؛ رتبه ی اول کنکور پزشکی سال 1364، دانشجوی سال اول دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی ره
+این نوشته 24 ساعت قبل از شهادت این شهید تنظیم شده.

جامانده
۱۲آذر
خیلی لذت بخش بود.

بوی ملایم و گرم درخت های کاج و تاریکی نا منتهای قبرستان. بهشت زهرا خیلی خوب بود. ساعت هفت شب اول رفتیم سر قبر بابام، بعدم راه افتادیم. اتفاقا تو قطعه ی شهدا همه ی چراغا خاموش بود. حتی اون گنده ها که همیشه روشنه. تاریکِ تاریک، سردِ سرد. اما خیلی لذت بخش بود. 

شب بعدشم با خانواده رفتیم اونجا آش خوردیم. دیگه داشتن بیرونمون می کردن:lol: یارو می گفت آغا به خدا سازمان هم الان تعطیل کرده. هیشکی نبودا، ینی خالی خالی. البت بودن یه سی چهل نفری. اما خیلی خلوت بود. نمی دونم چرا اینقد حال می کنم با این مسئله.

هرکی اومد با من پشیمون نشد. 

البت به جز عباس که در انتها به ما فحش می داد دیگه:p بدبختو تو ماه رمضون پنج ساعت تو قبرستون چرخوندم.


گفت چرا با قبرستون حال می کنی، گفتم دنیاییه واسه خودش.

با اینکه نباید روی قبر ها رو خوند. و واقعا هم نباید خوند. اما، اگر نگاه کنی می فهمی چی میگم. 

با یکی از گور کن های اونجا رفیق شدم. آدم جالبی بود. 

تو دنیای به این بزرگی، همه برای خودشون مال جمع می کنن، همه دنبال وسعت هستن، همه بیشتر می خوان، حقشونم هستا، این تو وجود انسان هاست. اما جالب ترین چیز اینجاست که وقتی می میری، یه جایی حدودا دو متر در چهل سانت بهت میدن. میگن همه ی دنیات همین یه تیکه ست. بعضی گورکن ها واقعا جالب هستن. این یکی رفیق من، خیلی ریلکسه، طبیعی و راحت. اصن انگار نه انگار. اما هم اون هم من می دونیم یه چیزایی رو، و اون خیلی بیشتر از من. من قبر خالی زیاد ندیدم. اما قبری که توش جنازه می ذارن دیدم. دیدم چقدر با هم فرق می کنن. حتی دیدم که طرف قدش دو متره ولی بهش همون دو متر جا رو میدن. اما یکی دیگه قدش یک و چهل یا پنجا ه هست. بهش یه جا میدن، دو برابر اون. لباسا همه سفیده. همه رو هم به سمت راست می خوابونن. همه مثل هم.

توی بهشت زهرا به اون بزرگی، من فقط یه جا رو میشناسم که نه جنازه هاش به دو متر می رسن، نه قبراش. بعضی قبراش اصن جنازه هم نداره. بعضی جنازه هام کسی رو نداره. بعضی هام بودن که از این دو متر، به بیست سانت راضی شدن. بعضی ها بودن که همون بیست سانت رو هم نخواستن. 

یکی از دوستام شهادت شهدای غدیر رو تعریف می کرد. می گفت کل چیزی که از یکیشون به جا مونده بود. اندازه گوشت رون گوسفند بود. سرجمع دو کیلو. چقدر جا می خواد مگه؟

هم گریه کردن و به سرو صورت زدن بچه هاشونو دیدم. هم کمر های خم شده ی پدر هاشونو. یه بار با یکی از این پدر شهید ها رفتیم سر قبرش. یه جوری صداش می کرد انگار بچه ش زنده ست.

یکی برگشت گفت، فرض کن بچه ش توی یه تصادف کشته شده. چه فرقی می کرد. دوست نداشتم جوابشو بدم. جواب خیلی چیز ها رو نباید داد. اگر طرف مقابلت عاقل باشه اونقد می فهمه که نپرسه. نخواستم جوابشو بدم. ندادم. این سوال ها جواب نداره. چون سوال خودش جوابه.

مثه کسی که میدونه بچه ش میمیره، و یکی که نمیدونه.

بماند.


رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت


در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سر ها بریده بینی، بی جرم و بی جنایت


از هر طرف که رفتم بر وحشتم نیفزون

زنهار زین بیابان، وین راه بی نهایت


برای علی نوریانی...


حرف زیاده، حرف های خوشگل خوشگل هم زیاده، اما ...

نمیدونم. بدم میاد.

جامانده