بسم الله.
مدتها بود که این وبلاگ در دست خاک خوردن و اذیت شدن بود. راستش دلم نمی آید که اینجا اینقدر خلوت باشد. هرچه باشد هنوز ما جامانده ایم و هنوز هم اینجا خانه ی من است.
هرچند زندگی بر وفق مرادت نباشد. اما باید بر وفق مرادش بچرخانی. قصد دارم اینجا را راه اندازی مجدد کنم و شاید یک اتفاقات خوبی بیفتد.
شاید حس شاعرانگی مرده ام را هم بتوانم در اینجا زنده کنم.
تا ببینیم چه زاید زمان!
جامانده
تاریخ 4 شهریور ماه
من تورو دارم هیچی نمی خوام کرببلاته آخر رویام
من نمی دونم چقد تو خوبی هواتو کردم دم غروبی
حسرت من شد یک حرم آقا با پدرم و با مادرم آقا
قرین رحمت کن پدرم رو نشون من داد راه حرم رو..
می دانی چه است؟ دارم به لوط(ع) فکر می کنم. خداوند لوط را برگزید تا مردمانی را از غفلت نجات دهد. و اما "راست چون پیغمبری رو در روی نا باورانش"
چرا دروغ! به حسین منزوی هم فکر می کنم. به این که این انسان تا چه حد فرا انسان بوده. و چگونه می شود به چنین جایی رسید. میگه:
خلق بی جان، شهر گورستان و ما در غار پنهان
یأس و تنهایی و من مانند لوط و دخترانش
داستان لوط می رسد به آنجا که حتی همسرش هم گرفتار شیطان و آن فتنه ی بزرگ می شود. تنها لوط می ماند و چند تن از دختران پاکدامن او. این را از کجا می فهمیم؟ آنجا که وقتی میهمانان خدا وارد خانه ی لوط می شوند، همسر لوط می بیند اینها خیلی زیبا هستندف سریع می رود سراغ دوستانش که آاای بیایید چهارتا بچه خوشگل آمده اند سراغ لوط. بریم کارشون رو بسازیم. ملت جمع می شوند جلوی درب خانه ی لوط. که بده ـشان به ما. اما لوط می گوید اینها مهمان های من هستند. بیایید این دختران من را بگیرید و بروید. اما آن نانجیب ها قانع نمی شوند. این فرشته ها همان هایی بودند که خبر به دنیا آمدن اسحاق را برای ابراهیم نبی بردند. و خبر عذاب قوم لوط را برای پیامبرشان. می رسیم به اینجا که لوط و دختران از شهر بیرون می روند و شهر در صاعقه ای آتشین نابود می شود. آنجاست که.. بیخیالش
جنگجویی خسته ام بعد از نبردی نا برابر
پیش رویش پشته ای از کشته ی هم سنگرانش
مانند پر رها شده در باد می رود
رنجور از این سیاهه ی بیداد می رود
بیگانه از خود و خودِ بی گانه از همه
در جستجوی بی همه آباد می رود
زندانی همیشه به زنجیر سرنوشت
در حصر میله های غم از یاد می رود
اینجا اگر همیشه دلش غرق درد بود
آنجا که می رود به دل شاد می رود
آری بیا فرشته پایان قصه ها
زندانی ات رها شده آزاد می رود
*****
شاعر شکست، تکه شد و باز روی باد
با بغض خفته در پس فریاد می رود
