بسم‌الله.
در زندگی مان یک وقت هایی هست که گاهی نمی‌دانیم باید چکار کنیم و همین باعث می شود گنگ شویم. مثل آدم های کوری که احساس می کنند کسی قصد جانشان را کرده و مشت و لگد روی هوا پرتاب می کنند تقلای بی حاصل می کنیم و وقتی می فهمیم خبری نیست که دیگر نیرویی در وجودمان نمانده.
خوب است گاهی از خودمان فاصله بگیریم و از بیرون نگاه کنیم به چیزی که ساختیم.
وقتی خسته می شویم واقع بین می شویم و این واقع بینی مفرط مارا به سمت تسلیم شدن حرکت می دهد. خودتان را خسته نکنید! همیشه قبل از اینکه کاملا خسته شوید برگردید و به راهی که رفته اید نگاه کنید. شاید امیدی برای تغییر و تصحیح اشتباهات باشد.. حتماً هست.
می نویسم اینجا، و خوشحال می شوم اگر از دوستانم خواندند این مطالب را نظراتشان را بدهند. قطعا وجود دوست هایی که تو را با فکر هایت می شناسند به انسان قوت قلب می دهد:)
تا یادم نرفته! آدم بعضی ها را که می بیند انگار "شارژ" می شود. انرژی می گیرد و دوباره به حرکت می افتد. خوشحالم از داشتن چنین آدم هایی اطرافم!
