ما چله نشین برج عاجیم
مانند کلاغِ روی کاجیم
یک روز کم و سپس زیادیم
دردیست که دمدمی مزاجیم
در مجمع احباب تتلو
در جمع عموم چون سراجیم
فرش شفقی نشد! چه باک است
قانع شده ایم ما به جاجیم!
با اینکه پراید بیش نداریم
انگار سوار فورد داجیم
اینقدر خطا نیازمودیم
در تجربه همچو نشر گاجیم
ما را همه شب نمی برد خواب
از بس که به فکر ازدواجیم
خودمان:))
بی تو من گاهی سرابم، مثل یک دودم پدر
امتحان های جهان را بی تو مردودم پدر
کشت دلتنگی مرا ای «مرد تنهای شب»ـم
بی تو شبهای زیادی را نیاسودم پدر
بعد تو من مرد تنهای شب تنهایی ام
درد روحت شد عجین در تار و در پودم پدر
شب به شب تاصبحدم در انتظار بخششِ
ذره ی آرامشی از سوی معبودم پدر
راه رفتن زیر نور ماه کار عاشقی ست
قبل تر ها بچه ی #عاقل_تری بودم، #پدر..
#جامانده
از شر بغض های نهانی و دوردست
از آتش و لهیب هواهای نفس مست
وقتی درست بین هجوم سیاهی ام
وقتی که غرق می شوم و رفته ام ز دست
دستی بکش به روی سرم، بی هوا، بیا
لختی خلاص کن از این هوای پست
ای مهربان تر از پدرم، غصه ی مرا
خورده دل رئوف شما از دم الست
هرچند بوده ام پسری بد برای تو
بار گناه راه مرا بر حرم نبست
مثل همیشه بی خبر از راه می رسی
مثل همیشه بارش لطفت دمادم است
با بال سوخته م که کبوتر نمی شوم
"اما دلم به دیدن گلدسته ات خوش است"
+از مرحمت های دار المرحمه..
شعر را دست نزدم، تا بعد ببینم چه می شود.
گرفته ای ز ادیب کلاس نمره ی بیست
نشسته ای که ببینی که از تو بهتر کیست!
تمام ذوق هنرمندی و تب شعرت
به لطف لایک زدن های ملتی جاریست
شبانه روز ز خود شعر می تراوی و
دقیق شعر تو از حال ناخوشت حاکیست
هزار راه نرفته هزار دختر خوب
برای مخ زدن از شعر چیز بهتر چیست؟!
«نه هرکه سر بتراشد قلندری داند»
نه! هر که شعر ببافد به هم که شاعر نیست..
اگر که شاه سخن سعدی است و مولانا
هر آنچه ما و شما می کنیم گِل بازی ست..
«هنوز نام ادب مانده بر اهالی شعر!»
کمی اگر که تأمل کنی به "این" بد نیست..
+ این روز ها که می بینم هر سر از تخم در آورده ای مثل دستگاه جوجه کشی شعر بیرون می دهد و هرکسی ادعای شاعری دارد ناراحتم! نمی دانم چرا اصلا.. بگذریم.
از تو گویا خبری در شب باران نرسید
حیف! مجنون دگر از تو به بیابان نرسید
روز و شب حسرت دیدار تو را خورد دلم
ماه آمد ولی انگار به ایوان نرسید
من که یک عمر به شوق تو به شب خیره شدم
تشنه لب بوده ام اما به لبم جان نرسید
شاعران گرم غزل، وامق و فرهاد همه
بوی ناب تو ولی از تب دوران نرسید
با توأم عشق! که پوشاند تورا ابر سیاه
هیچ نشناخت تو را کس، به تو یک آن نرسید
عشق هم معجزه ای بود که باز آمد و رفت
و کسی از همه ی خلق به ایمان نرسید
زخم برداشت تنش، خسته شد، از پا افتاد
عاشق افتاد، ولی عشق به پایان نرسید..
+ خداوند بیامرزد -حسین منزوی- را. وقتی که گفت "نام من عشق است! آیا می شناسیدم؟"
+ کلاس جنین شناسی اتفاق میمون و مبارکی بود
+الکی مثلا من شاعرم!
مانند پر رها شده در باد می رود
رنجور از این سیاهه ی بیداد می رود
بیگانه از خود و خودِ بی گانه از همه
در جستجوی بی همه آباد می رود
زندانی همیشه به زنجیر سرنوشت
در حصر میله های غم از یاد می رود
اینجا اگر همیشه دلش غرق درد بود
آنجا که می رود به دل شاد می رود
آری بیا فرشته پایان قصه ها
زندانی ات رها شده آزاد می رود
*****
شاعر شکست، تکه شد و باز روی باد
با بغض خفته در پس فریاد می رود
