تا حالا پرواز کردی؟

عادتش بود. هر بار می رفت می نشست روی یک صندلی، کتاب را باز می کرد و چشم هایش را می بست. خیلی وقت ها هم با صدای آهنگ جلوی مزاحمت سر و صداهای اضافی را می گرفت. یک ساعت، دو ساعت یا حتی چهار ساعت می نشست آنجا و تکان نمی خورد. نمی خوابید! بعضی وقت ها چشم هایش را باز می کرد، چند صفحه می خواند و باز می بست. انگار به خودش استراحت می داد تا کتاب را هضم کند.

یک بار رفتم کنارش نشستم تا سر صحبت را باز کنم، خیلی سخت بود با چنین آدمِ "فریک"ـی ارتباط گرفتن. اصلا انگار نشسته ای کنار یک آدم فضایی که بعید می دانی کوچکترین شناختی از ساخت های زبانی و یا حتی ایما و اشاره هایت داشته باشد. به هر حال رفتم و نشستم. جالب بود! تا نشستم برگشت و نگاهم کرد. انتظار داشتم نگاهش مثل آنهایی باشد که انگار می گویند : «خجالت نمی کشی خلوت منو بهم می زنی؟» اما سریع سلام کرد و هدفونش را برداشت. دستش را آورد جلو تا دست بدهد. مقداری مکث کردم و بعد با صرافت دستم را بالا آوردم. گفت: «هوای خوبیه! نه؟» و بعد انگار نه انگار که من کنارش نشستم، شروع کرد به خواندن کتابش. البته این بار به احترام حضور من -احتمالا- دیگر هدفون نگذاشت روی گوشش.

پارک ما در نقطه ی خاصی از شهر قرار ندارد. هوای مطبوعی هم ندارد. در واقع یک تکه زمین بدون قواره بوده که شهرداری بعد از سالها کلنجار رفتن برای استفاده های دیگر و ناکامی های پی در پی تصمیم گرفت آن را تبدیل به پارک کند. پنج صندلی، 17 تا درخت بدون ثمر مثل کاج و چندتایی که اسمشان را بلد نیستم و چند وسیله بازی ساده برای کودکان دارد. گفتم که! خیلی دم دستی و کوچک. پس به من حق بدهید که وقتی یکی در این پارک اینطور کنارم نشسته و در این هوایی که تنها بخاطر بازی کردن خواهرزاده ام حاضر شده ام در آن بنشینم بگوید "هوای خوبیه!" فکر کنم که احتمالا موادی چیزی مصرف کرده است! هرچند فکر نمی کنم اتفاق خاصی هم افتاده باشد. بالاخره هر کسی با یک چیزی مست می شود..

پ.ن: قدر بعضی آدم ها را بدانید. اینها چیز زیادی از زندگی و شما نمی خواهند. فراغتی و کتابی و گوشه ی چمنی!

پ.ن دو: البته خیلی هم مصرف نکنید. اعتیاد آور هست..

+ نوشتن صرف نوشتن..

توریسم مذهبی

بسم‌الله.

«در گیر و دار اردوی راهیان امسال، همان بعد از ظهری که رسیدیم دوکوهه، در حسینیه حاج همت با یکی از رفقای بزرگوار هم کلام شدم و سفره ی دل باز کردم. شاید برای تهییج او، شاید برای شرمنده کردنش و یا حتی برای خالی شدن خودم. نمی دانم چرا شروع کردم به صحبت، شاید چون محمدرضا ی داستان ما خیلی پسر خوبی بود و حرف زدن با او حالم را بهتر می کرد.

در همین صحبت بود که یک ترکیب جالب پیدا کردم، «توریسم مذهبی» ترکیبی که بعد از آن در اردو خیلی ذهنم را درگیر کرد. و سعی کردم محور صحبتم با خیلی از دوستان باشد. »

باقی متن را در ادامه مطلب مطالعه بفرمایید

سرمشق

الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال، الحمدلله علی کل حال..

+ به یاد اون وقت هایی که معلم تنبیه مون می کرد و می گفت از روی این سرمشق صد بار بنویس.. صد و ده بار نه.. هزار و صد بار می نویسم. هرچقدر تو بخوای! فقط نگام کن...

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی

پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم..

نخورده مست‌ها

گناه نکن

شهید سید مرتضی آوینی

بسم الله.

می گفت رضا برجی از مستند ساز های قدیمی روایت فتح بود که این خاطره رو تعریف می کرد؛ اون زمان می رفتیم بوسنی برای تهیه ی مستند، خیلی سخت بود شرایط. هر چند وقت تصمیم می گرفتم کلا همه چیز رو ببوسم بذارم کنار.. میومد موسسه پیش سید مرتضی که بهش بگم خسته شدم و می خوام کار رو بذارم کنار.. تا می نشستم کنار سید شروع می کرد صحبت کردن باهام از کارها می گفت، از دغدغه هاش، از مسائل مختلف حرف می زد.. وقتی صحبت می کرد همه ی خستگی هام یادم می رفت. همه سختی ها و رنج های کار رو فراموش می کردم و اصلا فراموش می کردم که برای چه کاری اومده بودم پیشش.. می رفتم تا سه ماه بعد که دوباره خسته بشم و بیام از رها کردن کار حرف بزنم.. تا بعد بازم برام حرف بزنه و یک جوری بهم انرژی بده که هیچ وقت تموم نشه...

من مرتضی آوینی رو از این خاطره میشناسم. نه از کتاب هایی که راجع بهش نوشتن و خوندم.. من یک مرتضی آوینی دارم که خیلی دوستش دارم.. اعتقادم اینه که این مرتضی رو خدا توی مسیر زندگی من گذاشت و این مرتضی هم حقشه شهید بشه... من یک مرتضی آوینی دارم که هر بار باهاش حرف می زنم خستگی هام از بین میرن. هر وقت باهاش حرف می زنم نگاهم به دنیام عوض میشه و هر وقت باهاش حرف می زنم آماده می شم برای یه دوره جنگ سخت!

می خواستم از خستگی هام حرف بزنم!:)) میخواستم بگم چقدر حالم خرابه و چقدر احساس کم بودن می کنم. اما نوشتن از مرتضی آوینی همه رو از یادم برد.. نوشتن از مرتضای خودم، تصور کردن مرتضای خودم توی کافه و مشغول صحبت راجع به بازی های فکری باعث شد دیگه به خستگی هام فکر نکنم. تا همین چند دقیقه ی پیش خسته بودم. از خیلی چیزا.. از خیلی کارا و خیلی اتفاقا.. ولی الان دیگه خسته نیستم. امیدوارم نا امید نکنم مرتضی رو. امیدوارم باشم اون چیزی که این همه مدت داره در من جستجو می کنه.. امیدوارم آدمی باشم که اون دنبالش می گرده!

از همه ی متنی که میخواستم بنویسم و از بیخ فراموشش کردم یه بیت مونده. اینم می نویسم تا حداقل عذاب وجدان نگیرم از نابود کردن این نطفه ی بسته نشده...

سیب سرخی سر نیزه ست دعا کن من هم

این چنین کال نمانم، به شهادت برسم...

زبان تشکر

بسم‌الله.

اینکه هر انسانی مشغول به کاری هست و آن کار توسط بقیه نظارت می شود در اغلب موارد صدق می کند. از چوپانی که وظیفه اش دامداری و عرضه‌ی لبنیات و گوشت است بگیرید تا کارمندی که وظیفه‌ی بازی نقش خودش در نظام بوروکراسی را دارد و رییس جمهوری که در رأس یک کشور قرار دارد. تقریبا هر کسی که مشغول کاری است توسط دیگران تحت نظر است، یعنی او کاری انجام می دهد و بقیه -چه بهشان مربوط باشد و چه نباشد- می توانند انتقاد یا تشکر کنند.

حرفی که می‌خواهم بزنم تنها ناظر به چیزی است که در کشورم می بینم، هیچ قصد مقایسه یا تقصیر به گردن کسی انداختن هم ندارم. ما چوپان را با همه‌ی مسئولیت ها و سختی هایش تنها زمانی می بینیم که مرتکب یک اشتباه شده است! ما یک مسئول را زمانی که شبها تا دیروقت تمام تلاش و زحمتش را می گذارد تا یک امر به سرانجام برسد نمی بینیم، و تنها زمانی آن مسئول زیر ذره بین ما می رود که خطایی به عمد یا سهوا از او سر زده باشد. انگار افراد اهمیتی ندارند مگر آنکه ارزش تخریب و یا انتقاد پیدا کنند!

حرفم را ببرم سر اصل مطلب؛ خیلی اوقات می بینم که وقتی از رؤسای قوه اخیر کشور یا مسئولین گذشته صحبت می کنیم صرفا به بیان نقاط ضعف، بدی ها، خیانت ها و دشمنی هایی که هرکدام از اینها در حق کشور روا داشته اند می پردازیم. و وقتی یک فرد منطقی رو به رویمان باشد و بپرسد "ببخشید!؟ چطور است که در نظام اسلامی این حجم از مسئولین نالایق و خائن و کافر راه پیدا کرده اند و به بدترین وجه خدمت کرده اند در حالی که ما داد حکومت الهی سر می دهیم؟" سرمان را می اندازیم پایین و با صورتی توهم توطئه گون می گوییم "همه اش کار آمریکاست! همه اش کار استکبار است! وگرنه ما بهترین مردم روی زمین هستیم.." در حالی که اگر اندکی تآمل بی طرفانه داشته باشیم می بینیم درصد بالایی از این خیانت ها را خودمان در حق خود مرتکب شده ایم.

این نه کردار نیک ایرانی است و نه حسن ظن اسلامی. مانده ام این صفت آلوده‌ی دل شکنِ اذیت کُن را از کجا به ارث برده ایم ما ایرانی ها.. شده ایم مثل ژورنالیست هایی که موقع تصمیم گیری برای چاپ خبر، ارزش جنجال برانگیزی آن را محاسبه می کنند. یعنی با خودشان فکر می کنند که هرچه خبر بدتر و آسیب رسان تر باشد ارزش بیشتری دارد. ما هم در روایت وقایع و در قضاوت امور آنچنان موشکافانه ابعاد منفی را نگاه می کنیم که کاملا از نکات مثبت غافل می شویم. در نهایت از فرد یک کافرِ مجوسِ ضد ولایت فقیهِ ملعونِ مفلوک می سازیم، که با هیچ آب توبه ای نمی توان آن را تطهیر کرد.

کمی به انصاف فکر کنیم. وقتی کارنامه‌ی افراد را جلویمان می گذاریم علاوه بر اینکه به تجدیدی ها نظر داریم و برای آنها فرد را توبیخ می کنیم، اندکی هم به نمرات بیست و نوزده طرف نگاه کنیم. هیچ آدمی سیاه مطلق یا سفید مطلق نیست. ذات مقدس معصوم سلام الله علیه است که عاری از هرگونه پلیدی است، و هر کسی غیر از وجود مبارک آنها ممکن الخطاست. 

زبان تشکر داشته باشیم نسبت به اطرافیان‌مان. نسبت به کسانی که دوستشان داریم و حتی نسبت به دشمنان‌مان. مثل آن شهیدی که وقتی حرف از مسعود رجوی می‌شود می‌گوید "او توان بالایی در مدیریت و اجرا دارد، هرچند متأسفانه افکار التقاطی و نامناسبی دارد."

زبان تشکر داشتن یعنی دوستِ من! تو خیلی اوقات برای من کم نگذاشته ای، همواره تلاش کرده ای تا رفاقت را در حق من تمام کنی. اگر فلان اشتباه را هم مرتکب شدی خیالت راحت باشد که من خوبی هایت را فراموش نمی کنم. یعنی هر از چندگاهی به یاد خودم بیاورم که تو یک نعمت هستی! و وجودت را شکر کنم..

زبان تشکر داشتن یعنی اگر تو مسئولی هستی که در طول دوران خدمتت سالهای سال با انگیزه تلاش کرده ای و خواستی که واقعا خدمت رسانی کنی منِ شهروندِ مسلمان از تو تشکر کنم به هر بهانه ای که می شود. قبل از اینکه کارت به جایی برسد تا بگویی گور پدر مردمی که یک اپسیلون از زحمت های من را ندیدند و شروع کنی به پر کردن کیسه‌ای که دیگران برایت دوخته اند. بله دوستان! اگر فلانی از کشور رفت درست است که انتخاب خودش بوده، ولی بی انصافی های من و شما هم بدون سهم نیستند. اگر فلانی خیانت کرد، درست است که بدی کرده و خودش خواسته، ولی ما هم بی تقصیر نبودیم. بار ها گفته ام و بارها می گویم. اگر فلان آخوند رفت زیر فلان پرچم، بخاطر این بوده که زیر این پرچم کسی برایش تره خورد نکرده. لزوما به این معنا نیست که زیر آن یکی قورمه سبزی خیرات می کنند..

این یک ظرافت است، یک شیوه‌ی برخورد که به ما کمک می کند افراد را بدون در نظر گرفتن مرز های مختلف اکرام کنیم، و آنها را بنده ی اخلاق نیک اسلام کنیم. حضرت آقای جان صحبتی داشتند با این مضمون که جذب و نگه داری نخبه و هنر مند نیاز به یک سری ظرافت ها دارد، یک سری نکات ریز اخلاقی و برخوردی که باعث می شوند شما یک سرمایه ی عظیم را پیش خودتان نگه دارید. اگر هنرمند و نخبه‌ی کشور ببینید منِ مذهبیِ حزب‌اللهی نسبت به تلاش هاش سپاسگزار هستم، با روح و عقل سلیمش نمی سازد تا به کشور پشت کند..

به قول حافظ عزیز:

به حسن خلق توان کرد صید اهل نظر

به دام و دانه نگیرند مرغ دانا را

از خدا می خواهم به همه‌ی ما حسن ظن و به تبع آن حسن خلق هدیه بدهد:)

24 اسفند 94

چرا شهید نمی شوم؟

بسم الله.

این روزها که بازار شهادت باز هم داغ شده‌ است و دوستان و نزدیکانمان ده‌تا ده‌تا می‌روند تا یکی یکی برگردند ما هم به نوبه‌ی خودمان دست و پا می‌زنیم برای رفتن. بهداری کل نشد، فاتحین. فاتحین نشد، فاطمیون. فاطمیون نشد زینبیون! پزشک و بهدار نتوانیم برویم، سرباز که می توانیم باشیم! سرباز ایرانی هم قبول‌مان نکردند سرباز افغانستانی حداقل.. راضی شدیم به سرباز پاکستانی بودن و رفتن تا بلکه در آن گیر و دار یک معجزه‌ای رخ بدهد. این حال و روز من و خیلی از هم‌قطارانم هست.

اما مشکل کار کجاست که رسول خلیلی ها و محمدحسن مرادی ها را سه سال پیش بردند، ولی من با دقت که نگاه می کنم می بینم هیچ جایی در این کاروان ندارم؟ واقعا چه عیبی دارد من هم بروم سوریه شهید بشوم؟

شهادت فکر ماست. چه چیز شهادت فکر من است؟ در سرمای منفی بیست درجه‌ی کوهستان های سوریه جنگیدن یا تشییع جنازه‌ی با شکوه با حضور مقامات و مسئولان کشوری و لشکری؟ پست های طاقت فرسا در شهری که همزمان دوست و دشمن آن را می کوبند یا پست هایی که بعد از رفتنم قرار است با عکس های آتلیه ای ام گذاشته شود؟  از بیست و چهار ساعت شبانه روز دو ساعت خوابیدن آن هم نه زیر رگبارِ  کلاشینکف! بلکه تیربار های 23 میلیمتری یا تصور آدمهایی که وقت خواب فکرشان از من اشباع می شود و به جایگاهم غبطه می خورند؟ گذشتن از جان برای نجات مردم و اسلام یا تبدیل شدن به اسطوره و عکس والپیپر موبایل و رایانه‌ی دختر و پسر های جوان شهر شدن؟ 

یکی یک حرف زیبایی زد، گفت وقتی فکرش را می کنم می بینم من اصلا برای شهادت آماده نیستم، پرسیدم چرا؟ گفت: ما نه عکس خوب داریم، نه خاطره ی درست و حسابی.. نه کسی ما رو میشناسه و نه آدم کله گنده ای هستیم..

چرا شهید می شوم؟ شهید می شوم که روزی صد پست عاشقانه با عکس ها و حرف هایم گذاشته بشود. شهید می شوم که همه از من تعریف کنند و دوستانم کلاس بگذارند و بگویند رفیق شهید داریم. هفته ای یک پست بروند بالا و به داشتن دوستی مثل من افتخار کنند. شهید می شوم که قبل رفتن در اینستاگرام پست بگذارم «مدافع حرم شدم الحمدلله»، بعد پستم ده هزار تا لایک بخورد! بعد بروم و وقتی جنازه ام برگشت صد تا فالوورم بشود ده هزارتا..

خدایا می شود من شهید نشوم؟

چون احساس می کنم هرچیزی که از دنیا می خواهم برای خودم است. احساس می کنم نشسته ام بهترین هارا پیدا کنم نه برای راضی کردن تو، بلکه برای جلب رضایت مردم! هر کاری می کنم تا دیده بشوم. تا خوانده بشوم. تا لایک بخورم!

عزیز دلی داشتم و دارم، وقتی به او گفتم فلان کار را می خواهم انجام بدهم یک سوال پرسید؛ واقعا این کار را برای خدا می خواهی انجام بدهی؟ من هم گفتم نه! معلوم است که نه.. مارا چه به خدا.. در این دنیا آخرین چیزی که به آن فکر می کنیم خدا است.

خدایا کمک کن تا یک کمی، فقط یک کمی برای تو باشیم.

9 اسفند 94

بزنم یا نزنم؟

بسم‌الله.

قبل تر ها فکر می کردم که آدم چطور می شود که می تواند آدم خوبی باشد. خیلی دنبال معیار های متفاوتی می گشتم برای خوب بودن، برای محبوب بودن و مرغوب بودن.. راه های متفاوتی را برای خوب بودن امتحان کردم و همینطور کارهای متفاوتی را هم انجام دادم. وقتی حرف از تفاوت می زنیم می توانیم به یک مدل 180 درجه ای از تفاوت بیندیشیم. یعنی کار هایی که شاید دقیقا متضاد هم بودند! فکرش را بکنید.. من چقدر وجدان خودم را آزار دادم برای اینکه راضی اش کنم به خوب شدن...

اما... اما حالا که نگاه می کنم به گذشته می بینم همان چیزی که بودم و همان راهی که می رفتم و همان کاری که می کردم خوب بودن من را می ساخت. یعنی لازم نبود اینقدر آواره باشم، اینقدر دور خودم بچرخم و اینقدر خودم را گم کنم. نمی دانم شاید هم لازم بوده است. هرچند به قول یک عزیزی اگر این همه راه را نمی رفتیم از کجا معلوم که سر از راه اصلی مان در می آوردیم؟

ناچار  زمان شروع نوشتنم در این وبلاگ متقارن بود با همان زمانی که تصمیم گرفتم زبان به کام بگیرم و سرم را داخل لاک خودم کنم و کاری به هیچ چیز نداشته باشم. همه ی روحیه ی سوال و چالشم را کمی قبل تر از این وبلاگ دفن کردم. تا شاید زندگی جدیدی شروع کنم و آدم متفاوت -و البته خوبی- باشم. هرچند نشدم.

دلم می خواهد حرف بزنم! از همه ی چیز هایی که در طول مدت زبان بستنم بهشان فکر کردم و خالی شان نکردم. همه ی چیز هایی که مدت ها در ذهنم گندیدند به توهم اینکه شاید اشتباه باشند! همه ی حرف هایی که باید می زدم ولی با نهیبی آنها را در خودم دفن کردم! در ذهنم.. جایی که احساس غربت زیادی با آن می کنم. من به ذهنم، به عقلم، به مغزم ظلم کردم! دیگر تکرارش نمی کنم:)

آدم ها همیشه درگیر چالش های مختلف اند. از نوزادی که برای به دنیا آمدن باید با قطر کم دهانه ی رحم مادرش کنار بیاید تا آدمی که دم رفتن با چالشی بزرگ به اسم مرگ درگیر می شود.. دوست دارم سختی ها را، همه ی قصه هایی که می توانستم بسازم و نساختم را خواهم ساخت.

حرف ها دارم، و می زنمشان ان‌شاءالله:)

گلوله گذاری مجدد

بسم‌الله.

در زندگی مان یک وقت هایی هست که گاهی نمی‌دانیم باید چکار کنیم و همین باعث می شود گنگ شویم. مثل آدم های کوری که احساس می کنند کسی قصد جانشان را کرده و مشت و لگد روی هوا پرتاب می کنند تقلای بی حاصل می کنیم و وقتی می فهمیم خبری نیست که دیگر نیرویی در وجودمان نمانده.

خوب است گاهی از خودمان فاصله بگیریم و از بیرون نگاه کنیم به چیزی که ساختیم.

وقتی خسته می شویم واقع بین می شویم و این واقع بینی مفرط مارا به سمت تسلیم شدن حرکت می دهد. خودتان را خسته نکنید! همیشه قبل از اینکه کاملا خسته شوید برگردید و به راهی که رفته اید نگاه کنید. شاید امیدی برای تغییر و تصحیح اشتباهات باشد.. حتماً هست.

می نویسم اینجا، و خوشحال می شوم اگر از دوستانم خواندند این مطالب را نظراتشان را بدهند. قطعا وجود دوست هایی که تو را با فکر هایت می شناسند به انسان قوت قلب می دهد:)

تا یادم نرفته! آدم بعضی ها را که می بیند انگار "شارژ" می شود. انرژی می گیرد و دوباره به حرکت می افتد. خوشحالم از داشتن چنین آدم هایی اطرافم!