امتحان های جهان را بی تو مردودم.. پدر!

بی تو من گاهی سرابم، مثل یک دودم پدر

امتحان های جهان را بی تو مردودم پدر

کشت دلتنگی مرا ای «مرد تنهای شب»ـم

بی تو شبهای زیادی را نیاسودم پدر

بعد تو من مرد تنهای شب تنهایی ام

درد روحت شد عجین در تار و در پودم پدر

شب به شب تاصبحدم در انتظار بخششِ

ذره ی آرامشی از سوی معبودم پدر

راه رفتن زیر نور ماه کار عاشقی ست

قبل تر ها بچه ی #عاقل_تری بودم، #پدر..

#جامانده

پدر علیه السلام

دیدم چگونه در دل شب  آب می شوی

شب تا سحر مصاحب مهتاب می شوی

از درد سر که سر به سرت می گذاشت شب

دیدم  به زور قرص فقط خواب می شوی

یادش بخیر موسم حج تا که می رسید

می دیدمت که بی دل بی تاب می شوی

ای خادم مدینه و کرببلا، بدان

در یاد زائران حرم قاب می شوی

 

رفتی ولی گمان کنم امشب مدینه ای

مهمان میان منبر و محراب می شوی

رفتی ولی گمان من این نیست ای پدر..

در قلب من چو خاطره ای ناب می شوی..

باشد قرار و وعده ی ما جنت الحسین

آنجا دوباره نوکر ارباب می شوی..

+به مناسبت سومین سالگرد عروج پدر شهیدم..

ذات هم می پندار

پسر شدیم و بدون پدر بزرگ شدیم

و با هزار غم و دردسر بزرگ شدیم

و جنگ بود- و آوارگی- و در‌به‌دری

سفر رسید وَ ما با سفر بزرگ شدیم

پدر همیشه سفر بود -مثل اینکه نبود

و ما بدون پدر با خطر بزرگ شدیم

پدر قطار قشنگش قطار ِ رفتن بود

و ما به شوق سفر بود اگر بزرگ شدیم

پدر رسید و ما از قطار جا ماندیم

پلاکش آمد و ما با خبر بزرگ شدیم

قطار پوکه‌ی خالی -و زیرسیگاری

چقدر جای تو خالی پدر، بزرگ شدیم!

که ما بزرگ نبودیم -این شکوه تو بود

به چشم مردم دنیا اگر بزرگ شدیم...

بیژن ارژن