هشدار! متن را کامل بخوانید.
همه آمده بودیم، هر کسی که ایرانی بود و ایران را دوست داشت.
همه آمده بودیم، هر که مسلمان بود و عشق پیامبر و اولاد پاکش را به سینه داشت.
همه آمده بودیم، هر کسی که انسان بود و انسانیت را خوب می فهمید.
وقتی حرف، حرفِ اسلام و دعوا دعوای اعتقاد است، این مردم نه پراید بیست میلیون تومانی می شناسند و نه مرغ نه هزار تومانی. وقتی حرف حرفِ ولایت و رهبری است، این مردم نه تهدید نظامی می شناسند و نه مذاکره ی ناموفق. وقتی حرف حرفِ حق است، این مردم نه تحریم می شناسند و نه ارتش سوم جهانی که در کنارشان خوابیده.
این ها همان پابرهنه هایی بودند که سی و چهار سال پیش انقلاب کردند، همان کسانی که همان موقع هم نه به نفت مجانی دل خوش کرده بودند و نه به آب و برق مفت. چون این مردم اساساً با مفت خوری مشکل دارند. این ها آدم های سختی کشیده ای بودند که همان موقع هم می دانستند با انتخاب این راه باید تا کجا بروند.
این ها همان هایی بودند که در آن هشت سالی که همه ی جهان از آن به عنوان عذاب یاد می کنند، در های بهشت را باز کردند و با همان دوچرخه ها و گاری ها و موتور های گازی شان به سمت آن تاختند. همان هایی که جان دادند، به امید این که فردا در مقابل خدای خود شرمنده نباشند، به امید اینکه فردایی که ساخته می شود پر شود از امنیت و رشد. همان انسان
همان هایی که از سی سال پیش نه سودای حکومت داشتند و نه رویای پول، نه دلخوشی جهان پیشرفته ای و نه میل به امپریالیسم و شپشیسم و اَنگلیسم و هر چی ایسم تو دنیاست، همان هایی که نه آن اول دم از ایدئولوژی و مارکسیسم و سکولاریسم می زدند و نه حالا دم از گفتگوی تمدن و فرهنگ ایرانی و کوروش کبیر و همه ی آنهایی که من و تو امروز به آنها می گوییم روشنفکری، آری، همان روشنفکری مضمحل شده ای که چراغش حتی جلوی پای کسی را روشن نمی کند.
این ها همان هایی بودند که به جز خدا در برابر هیچکسی سجده نکردند، نه به کوروش و نه به سلطان خراسان.
همان هایی که در روز عاشورا نذر هایشان را جمع کردند و برای زلزله زده ها فرستادند. همان هایی که هر کجای ایران نه، هر کجای جهان مردمی به مصیبت مبتلا شدند به کمک شتافتند، فرقی نمی کند، ژاپن باشد، سومالی باشد و یا خود ایالت های جنوبی آمریکا.
همان هایی که عشق را در سینه هایشان پرورانده بودند. چه برای حسین(ع) و چه برای مظلوم ستم دیده ی آواره ای که نه از اسلام چیزی می داند و نه از حسین(ع).
مردمی که امروز آمده بودند، به عشق ساندیس آمده بودند، اصلا ساندیس که دیگر پیدا نمی شود، به عشق ناهار آمده بودند، تازه شایعاتی بوده که امروز سیب زمینی و کت شلوار و ساندویج نون و پنیر و خرما و گردو هم می دادند. توی خیابان ما که فقط لواشک بود، آن هم به بچه های کوچک می دادند.
اصلا چرا دروغ، امروز که راه افتادم نیت کردم هر جا که ساندیس می دادند، مثل نخورده ها و قحطی زده ها بدوم و یک ساندیس بگیرم.
ما ساندیس خوریم، حیف که ساندیس ندادن به ما، اما من وقتی رسیدم خونه برای دل خودم رفتم یه ساندیس خریدم خوردم.
اگر ناهارم می دادن من می رفتم می گرفتم، اصلا اساساً به خاطر نفس ساندیس و ناهار رفتیم اونجا، تا ببینیم اون عزیزانی که گفتن ناهار می دادن، با مغز های ریاضی پیشرفته شون می تونن حساب کنن که به اون جمعیت چندتا ساندیس می رسه؟
بابا پارسال که خود (VOA) برداشت با گوگل مپ انداخت رو میدون آزادی، چهار تا خیابونی که می رسیدن رو هم نشون داد، خود اون یارو مجری محبوب خلقتون هم برگشت متر زد گفت از اینور تو هر متر چهار تا آدم چند نفر میشه. جمعا ده دقیقه میشه، بزنید، بشمرید، ببینید واقعا با عقل جور در میاد این گفته:p البت من خودم تکذیب نمی کنم که به عشق ساندیس اومدم. همه ی ما به عشق ساندیس رفتیم، ساندیس جمهوری اسلامی، پارسال دویست تومن بود، امسال سیصد تومن. فرقی نداره، برسه به هزار تومن، تا زمانی که مال جمهوری اسلامی باشه خوردن داره.
این مطلب رو هم بگم که درِ خونه ی ما چهار تا اتوبوس فرستادن، به منم گفتن زنگ بزن همه ی همسایه ها و فامیل از شهرستان پاشن بیان، ببریمشون اونجا، هم شام میدیم هم ناهار هم کت شلوار، آقا اصن یه وضی بود.:-j
مام رفتیم سر خیابون دیدیم اتوبوس نیست، مردم همه دارن داد و بیداد می کنن که چرا امسال اتوبوسا اینقد کم هستن،، دیگه مجبور شدیم از در خونه راهپیمایی کنیم، بعد هلیکوپتر هم فرستادن مارو بردن:p
دوست عزیز! تویی که ادعا می کنی روشنفکر ترین آدم روی زمین هستی، اصلا هم تعصب نداری، متهجر هم نیستی، چشم هات رو باز کن...
خوب ببین، این یکی نه مثل پوستر های جنبش فوتوشاپه، نه مثل تو خیابون ریختن هاشون با بمب صوتی و سطل آشغال آتیش زدن و روی دیوار نوشتن های ما بی شماریم ما بی شماریم. این ها بی شمارن، چه بخوای قبول کنی، چه نخوای قبول کنی.
چه با ساندیس، چه بی ساندیس، چه با ناهار و چه بی ناهار، چه با اتوبوس و چه بی اتوبوس. این ها بی شمارن.
ما همون پابرهنه هایی هستیم که خودمون سرنوشتمون رو می سازیم، نه با پول و نه با سازش و تو سری خوری. با جنگ...
می جنگیم، این هم یه عملیات دیگه، تا او با من و او با ما و او با اونا بفهمن که اگر مرغ به بیست هزار تومن هم برسه، ما میایم، آسیب پذیر ترین قشر جامعه هم میاد، نه پولدار های مرفه بی درد.
همونایی امروز تو خیابون بودن که معلوم نیست دیشب چی خوردن، همون هایی که گزارش هفتگی هاشون رو نه تنها دور نمیندازن، بلکه بین همسایه هاشون تقسیم می کنن. شرط می بندم خیلی ها تون نمی دونید گزارش هفتگی یعنی چی. اما این مردم خوب می دونن. اینا همونایی هستن که دارن زیر بار فشار اقتصادیی که من و تو با طمع ها مون ساختیم له میشن، اما خوب ببین، همینا امروز کولاک کردن.
هرکسی نخواد قبول کنه که حرف حق زدن سخته، نمی تونه ببینه این ها رو، بهتر بگم:
آقا این مردم انتخاب کردن که بجنگن، این مردم انتخاب کردن که زندگی سخت داشته باشن، این مردم انتخاب کردن که تا آخرش، هر چقدر هم سخت، برن. این ها هم جنگ هشت ساله رو قبول کردن، هم فشار اقتصادی رو، هر چند سال هم که می خواد باشه.
این ها عاشق هستن، نه عاشق من، نه عاشق پول، نه عاشق امنیت و نه عاشق آزادی. این مردم عاشق پسر فاطمه هستن، این مردم برای خدا قدم بر می دارن، نه برای آسایش، نه برای راحتی.
مهدی فاطمه! تو شاهد باش که این هایی که آمدند، برای هیچ چیز نیامدند الّا شادی دل تو و نایب بر حق ـت.
آقا جان!
تا خدایی خدا هست لوای تو به پاست
زانکه جز دست خدا حافظ این پرچم نیست
امیدوارم که این متن و این تلاش، موجب خشنودی قلب امام زمان(عج الله تعالی فرجه) و رهبری معظم انقلاب(حفظه الله) باشد.
+ برداشت آزاده، هرکی دوست داشت هر جا شو حال کرد و داغ نبود بخونه.
اینم واسه بچه ها:-j
