سرخوش ز سبوی غم پنهانی خویشم
چون زلف تو سرگرم پریشانی خویشم
در بزم وصال تو نگویم ز کم و بیش
چون آینه خو کرده به حیرانی خویشم
لب باز نکردم به خروشی و فغانی
من محرم راز دل طوفانی خویشم
یک چند پشیمان شدم از رندی و مستی
عمریست پشیمان ز پشیمانی خویشم
از شوق شکر خنده لبش جان نسپردم
شرمنده جانان ز گرانجانی خویشم
بشکسته تر از خویش ندیدم به همه عمر
افسرده دل از خویشم و زندانی خویشم
هرچند امین، بسته دنیا نیم اما
دل بسته به یاران خراسانی خویشم
+سید علی آقا خامنه ای، رهبر معظم انقلاب
ای شهر شهید پرور من
با نعش برادرم چه کردی
وی داغ نهاده بردل من
با سیلی مادرم چه کردی
ای شهر شهید پرور من
جولانگه فسق و بد حجابی
آیا تو هنوز همچو دیروز
پابند به نسل انقلابی
ای شهر شهید پرور من
خاموشی تو ز انغعال است
از بازوی خود بریده بهتر
دستی که به گردنی و بال است
ای چلچله های پر شکسته ای
آنکه زعرش پر گرفتید
در وسعت آسمان سبکبال
سرداده ره سفر گرفتید
یوسف صفتان مصر غربت
کنعان به شما نیاز دارد
تابوت شما مگر که ما را
از فکر گناه باز دارد
ای شهر شهید پرور من
ای کاش که من شهید گردم
یک جبهه هوای تازه بینم
از مسلخ خویش برنگردم ای
ای دل اگر ازتبار عشقی
از هستی خود مهاجرت کن
چون چلچله های پرشکسته
پرواز به سوی آخرت کن
+ مرحوم محمد رضا آغاسی
+ واقعا دیگه نمی دونستم چی بذارم.
خوب اینجا خونه ی خودمونه. درسته که شعرم میگیم. اما بالاخره یه چیزایی هم میذاریم.
همه چی آرومه، دنیا بر وفق مراده. زندگی در چرخشه. منم بالا و پایین هستم. یه روز تو آسمون. یه روز کف زمین. یه روز خوش، یه روز ناراحت. یه روز.... یه روز...
چه میشه کرد.
داشتم به رنگ خاکستری فکر می کردم. میدونستید خر ها کوررنگی دارن؟ بعد همه چیو خاکستری می بینن. گاو هام همینجورن:-j بماند.
رنگ خاکستری خوب خیلی خوبه. ممکنه که شما سه هزارتا رنگ داشته باشید. که همشون خاکستری بشن. وقتی توی یک ظرف قرار میگیرن. به اسم سیاه و سفید. راه چاره ای ندارن. خاکستری...
داشتم فکر می کردم من چه رنگیم. بعد هر چه قدر جلوتر رفتم، یقینم راجع به رنگ خودم بیشتر شد. من مثل چمیدونم:-؟ مثل از این طلق رنگیا می مونم. برا هرکی یه رنگم. اما برای همه با ظرف سیاه و سفید.
یعنی برای همه خاکستری. البته بعضیا هستن که منو سفید می بینن. بعضیام هستن که سیاه می بینن.
اما در بین دوستام. کسی منو رنگی نمی بینه. البته چرا، یکی هست که منو رنگی می بینه. انصاف داشته باشم. اما فقط همون یکیه:دی که خوب خیلی ارزش داره برام. اما بقیه خاکستری ان.
یعنی حتی اگر سعی کنم براشون نقش بهترین رنگ دنیا رو هم ایفا کنم. بازم منو خاکستری می بینن. خیلی از خیلی دوستام بابت این کار دلم پر بود. خیلی زیاد. اما خوب، دیدم که زندگی همینه، باید ساخت و سوخت. تازه الان دوگانه سوزم شدیم به همت دولت خدمتگزار. اما خوب میسوزیم یه جوری، یحتمل زین پس با بنزین یورو دوهزارو نه باس بسوزیم.
دیگه سعی می کنم، برای اون یه نفر که من براش رنگی ام، بهترین رنگ باشم. برای بقیه هم، بازم سعی می کنم رنگی بمونم. چون عادتمه. برای خیلی ها واقعا رنگی بودم. اما خوب ندیدن:-؟؟ اجبار که نیست.
آهای آبی آسمونی، بدون که واقعا برام تو آسمونی.
آهای خاکستری، با توأم. خودِ تو، من همیشه برات سبز بودم، همیشه آبی بودم، حتی صورتی هم شدم گاهی وقتا برات. اما ندیدی...
عیب نداره:دی
روانشناسی رنگ های من میگه، یه نفرم تورو ببینه، آبی آسمونی ببینه حله:-"
خوب پس حله.
این بود مزخرفی دیگر، از مجموعه مباحث ما.
+ که عشق آسان نمود اول... ولی ایشالا مشکل پیش نیاد:دی
+موفق و مؤید و منصور و پیروز باشید.:دی
هر روز در سکوت خیابان دور دست
روی ردیف نازکی از سیم می نشست
وقتی کبوتران حرم چرخ می زدند
یک بغض کهنه توی گلو داشت، می شکست
باران گرفت، بغض خدا هم شکسته بود
اما کلاغ روی همان ارتفاع پست
آهسته گفت: من که کبوتر نمی شوم
تنها دلم به دیدن گلدسته ات خوش است
+مال من نیست.
+خیلی قشنگ بود.
کریم اهل بیت
صدای هلهله ی نور عادت کوچه
همان که می گذری، از سیادت کوچه
تو مثل ماه، فروزان و بی مثل هستی
زمان آمدن تو عبادت کوچه
عجیب صوت دل ارام تو به دل دارد
صدای روح فزایت به قامت کوچه
به پشت در نرسیده گدای تو می دید
هبوط می کند اینجا کرامت کوچه
دوباره تو دم در می نشینی و اینبار
به عرش می رسد انگار، غایت کوچه
نگاه تو به در افتاده باز هم آقا
غریب سلسله ی بی نهایت کوچه!
کجاست جد بزرگت که یک نظر بیند
مدینه کرده چه ها با امانت کوچه
سلام که نه، جواب سلام هم خوردند
جهان گریست ز داغ خیانت کوچه
درون خانه ی خود بودی و همه دیدند
کسی نیامده اینجا عیادت کوچه
گذار تا که بگویم چه دیده ای آقا
چه دیده و چه شنیده شهادت کوچه
از آن غروب که با مادرش قدم می زد
و دست بر پر چادر، امامت کوچه
از آن زمان که شنیدی صدای یک سیلی
همان دقیقه که دیدی قیامت کوچه
نخواستم که بگویم چه کرده دست عدو
که کل عمر شدی محو تربت کوچه
جگر چه بود؟ بماند، ولی پس از این داغ
هرآنچه در کف تشت است، ذلت کوچه
هوای کوی تو از سـر نمی رود، آری
غریب را دل سرگشته با وطن باشد
تو را صدا خواهم زد، با تمام وجود. با همه ی توان. با اوج پستی در درگاهت. صدایت خواهم زد، با حال گنه کاران خسته دل، با فریاد مجرمان محکوم به مرگ، با گریه ی بیچارگان در انتظار، با تمنای مشتاقانِ کویت، با ضجه های موی کنانِ عزیز از دست داده...
صدایت خواهم زد، در وعده ای که مقرر است. آن جایی که دل را مسخر می گردانی و جان را مستقر در الطاف ربوبیتت.
عزیز من، از کدام درد خویش نزد تو شکایت آورم؟ و برای چه گریه و مویه کنم؟ از عذاب دردناک و شدتش؟ یا درازای بلا و مدت آن؟ و این که چگونه من و دشمنانت را یک جا قرار دهی؟ و بین من و دوستانت دوری بیندازی...
ای بزرگ وجود نا متناهی ، اینک صدای بنده ی تسلیم شده ی در بند خود را بشنو. آن که با نافرمانی اش در این بند گرفتار شده و به سبب گناهش مجبور به چشیدن طعم عذاب آن شده، و به خاطر جرم و عصیانش در جای جای آن محبوس شده...
چگونه به آتش فکر کند، در حالی که مهربانی تو در ضمیرش نقش بسته؟ چگونه در شعله های آتش بسوزد، در حالیکه به بخشش تو امید دارد؟
چگونه در جایگاههایش بی تابی کند، در حالی که رحمت واسعه ی خدایش جهانی را گرفته است؟
ای که همیشه زود راضی می شوی، ای دستگیر بیچارگان، ای ناجی مجرمان، ای که گریز از مُلک تو امکان ناپذیر است. و ای قادر متنافذ!
الها! به غیر از تو، آمرزنده ای برای گناهانم، پرده پوشی برای زشتی هایم و تبدیل کننده ای برای کار زشتم به کار نیک پیدا نکردم.
نیست خدایی به جز تو! زنهار که به خویشتن ستم روا داشتم.
چه بسیار زشتی ها که از من پوشاندی، چه سنگین بلاهایی که از من دفع کردی و چه لغزنده راههایی که تو مرا از آن گذراندی. چه بسیار ناراحتی هایی که از من دور نمودی و چه زیبا صفات و ثنا هایی که شایسته ی آن نبودم اما تو آن را در بین دوستانم منتشر ساختی...
به درگاهت آمدم! عذر خواه و پشیمان، دل شکسته و پوزش جوی، آمرزنده و بازگشت کنان، معترف و مقر به گناه خویشتن، و در جستجوی راه گریزی از آنچه که از من سر زد...
ای فریاد رس درماندـه گان...
و ای محبوب دلـهای راستـ گویان...
( برداشتی از عشق نامه... دعای کمیل)
