ساعت دو و چهل دقیقه بامداد

شبی که با تو مرا سر عشق پیدا بود

به سر هوای جنون و به قلب غوغا بود

برای گرمی آغوش دست تو آن شب

تلاطم دل من چون نسیم صحرا بود

سروش عشق به عالم نفیر می زد و وهم

کنار عقل به ژرفای مرغ عنقا بود

تو در میان و ملک نقش بند گیسویت

و خط سیر عروجی که فجر عیسی بود

کنار برکه چشمان لم تناهی یت

خجل ز بی ادبی چشم های ژرفا بود

همین که نقش رخت روی جام من افتاد

بهشت و دوزخ و طوع و گناه یک جا بود

کسی به گوش من آن دم بگفت جامانده

که آنچه دیده ای امشب نمی ز دریا بود

+ یاد شب بیداری های قدیم رو زنده کردیم و دل رو زدیم به دریا. شب خوبی بود. لا اقل برای فراموش کردن دنیای مزخرفت. و فکر کردن به رویاهایی که قراره بسازیشون. با کسی که دوستش داری..

+هرگونه جو گیری و کپی برداری و شنغل بازی پس از خواندن این اشعار و پیوست هاشون رو به شدت تکذیب می کنم:-"