دیوان

یک سحر بر حلقه ی جانان زدم

جان خود در بحر عیاران زدم

یک سحر، یک شام، یک حس غریب

خنده ای بر ناوک ایمان زدم

یک سحر مشتی زخاک عشق را

بر دل شوریده ی نالان زدم

آب را از چشم جاری ساختم

آب بر اندام این سامان زدم

ناگه آن بادی مرا با خود کشاند

دست بر آن کوی و آن دامان زدم

آتشی آمد به جان خسته ام

چنگ بهر یاری از یاران زدم

باز هم چون قطره ای در جان موج

حلقه ی میخانه رندان زدم

خواستم تا آستان جان روم

نقش او بر خانه ویران زدم

بالها آتش گرفت و سوخت لیک

بال را در پهنه ی باران زدم

تا بیاسودم به آن میخانه اش

شعله بر دامان میخواران زدم

چون که جان خود بشستم من به می

نام جامانده برآن دیوان زدم