بسم الله.
می گفت رضا برجی از مستند ساز های قدیمی روایت فتح بود که این خاطره رو تعریف می کرد؛ اون زمان می رفتیم بوسنی برای تهیه ی مستند، خیلی سخت بود شرایط. هر چند وقت تصمیم می گرفتم کلا همه چیز رو ببوسم بذارم کنار.. میومد موسسه پیش سید مرتضی که بهش بگم خسته شدم و می خوام کار رو بذارم کنار.. تا می نشستم کنار سید شروع می کرد صحبت کردن باهام از کارها می گفت، از دغدغه هاش، از مسائل مختلف حرف می زد.. وقتی صحبت می کرد همه ی خستگی هام یادم می رفت. همه سختی ها و رنج های کار رو فراموش می کردم و اصلا فراموش می کردم که برای چه کاری اومده بودم پیشش.. می رفتم تا سه ماه بعد که دوباره خسته بشم و بیام از رها کردن کار حرف بزنم.. تا بعد بازم برام حرف بزنه و یک جوری بهم انرژی بده که هیچ وقت تموم نشه...
من مرتضی آوینی رو از این خاطره میشناسم. نه از کتاب هایی که راجع بهش نوشتن و خوندم.. من یک مرتضی آوینی دارم که خیلی دوستش دارم.. اعتقادم اینه که این مرتضی رو خدا توی مسیر زندگی من گذاشت و این مرتضی هم حقشه شهید بشه... من یک مرتضی آوینی دارم که هر بار باهاش حرف می زنم خستگی هام از بین میرن. هر وقت باهاش حرف می زنم نگاهم به دنیام عوض میشه و هر وقت باهاش حرف می زنم آماده می شم برای یه دوره جنگ سخت!
می خواستم از خستگی هام حرف بزنم!:)) میخواستم بگم چقدر حالم خرابه و چقدر احساس کم بودن می کنم. اما نوشتن از مرتضی آوینی همه رو از یادم برد.. نوشتن از مرتضای خودم، تصور کردن مرتضای خودم توی کافه و مشغول صحبت راجع به بازی های فکری باعث شد دیگه به خستگی هام فکر نکنم. تا همین چند دقیقه ی پیش خسته بودم. از خیلی چیزا.. از خیلی کارا و خیلی اتفاقا.. ولی الان دیگه خسته نیستم. امیدوارم نا امید نکنم مرتضی رو. امیدوارم باشم اون چیزی که این همه مدت داره در من جستجو می کنه.. امیدوارم آدمی باشم که اون دنبالش می گرده!
از همه ی متنی که میخواستم بنویسم و از بیخ فراموشش کردم یه بیت مونده. اینم می نویسم تا حداقل عذاب وجدان نگیرم از نابود کردن این نطفه ی بسته نشده...
