۲۳اسفند
به عنوان آدمی که ساعات زیادی از عمرش رو توی قبرستون گذرونده بهتون یه چیزی می گم. رفقا، مردن نه آسونه نه شیرین. زندگیتونو بسازید. که اگر دنیاتون جهنم باشه، بعد از مردن هم همینو دارید. من آدمای زیادی رو دیدم.
هم از بچه ای که سر جمع نیم متر توی قبر اشغال می کرد، هم مردی که براش سوپر قبر کندن تا جاش کنن. راستشو بخواید به جفتشون یه اندازه جا میدن. جای طاق باز خوابیدن نیست. به پهلو می خوابونن آدم رو. کفن رو از رو صورتش باز می کنن تا گونه هاش روی خاک قرار بگیره. اینجا خونه ی آخره. چه برای من چه برای تو. چیزی که بزرگترش می کنه پول نیست. وگرنه سرجمع بهشت زهرا رو میشه با سه چهار میلیارد خرید. چیزی که بزرگش می کنه همونیه که ما توی دنیا باهاش کنار نیومدیم. خد*ا..
مردن رو دوست دارم، با تشییع جنازه ش، با غسالخونه ش، با دستای زبر غسال که کل بدن رو میشوره، با گور کن و پوتین هاش، که دوتا بند کفنم رو می گیره و به راحتی توی قبر جام می کنه. بعد هم آروم آروم لحد می چینه، خیلی طبیعی. کار هر روزشه. مردن رو دوست دارم، با چهره های حیوانی ای که بعدش می بینم. مردن رو دوست دارم با شب اول قبرش..
مردن رو دوست دارم با تلقینش..
گوش بدید و بعد بیاید ادامه ی مطلب..
