بسم الله.
این روزها که بازار شهادت باز هم داغ شده است و دوستان و نزدیکانمان ده‌تا ده‌تا می‌روند تا یکی یکی برگردند ما هم به نوبه‌ی خودمان دست و پا می‌زنیم برای رفتن. بهداری کل نشد، فاتحین. فاتحین نشد، فاطمیون. فاطمیون نشد زینبیون! پزشک و بهدار نتوانیم برویم، سرباز که می توانیم باشیم! سرباز ایرانی هم قبول‌مان نکردند سرباز افغانستانی حداقل.. راضی شدیم به سرباز پاکستانی بودن و رفتن تا بلکه در آن گیر و دار یک معجزه‌ای رخ بدهد. این حال و روز من و خیلی از هم‌قطارانم هست.
اما مشکل کار کجاست که رسول خلیلی ها و محمدحسن مرادی ها را سه سال پیش بردند، ولی من با دقت که نگاه می کنم می بینم هیچ جایی در این کاروان ندارم؟ واقعا چه عیبی دارد من هم بروم سوریه شهید بشوم؟
شهادت فکر ماست. چه چیز شهادت فکر من است؟ در سرمای منفی بیست درجه‌ی کوهستان های سوریه جنگیدن یا تشییع جنازه‌ی با شکوه با حضور مقامات و مسئولان کشوری و لشکری؟ پست های طاقت فرسا در شهری که همزمان دوست و دشمن آن را می کوبند یا پست هایی که بعد از رفتنم قرار است با عکس های آتلیه ای ام گذاشته شود؟ از بیست و چهار ساعت شبانه روز دو ساعت خوابیدن آن هم نه زیر رگبارِ کلاشینکف! بلکه تیربار های 23 میلیمتری یا تصور آدمهایی که وقت خواب فکرشان از من اشباع می شود و به جایگاهم غبطه می خورند؟ گذشتن از جان برای نجات مردم و اسلام یا تبدیل شدن به اسطوره و عکس والپیپر موبایل و رایانه‌ی دختر و پسر های جوان شهر شدن؟
یکی یک حرف زیبایی زد، گفت وقتی فکرش را می کنم می بینم من اصلا برای شهادت آماده نیستم، پرسیدم چرا؟ گفت: ما نه عکس خوب داریم، نه خاطره ی درست و حسابی.. نه کسی ما رو میشناسه و نه آدم کله گنده ای هستیم..
چرا شهید می شوم؟ شهید می شوم که روزی صد پست عاشقانه با عکس ها و حرف هایم گذاشته بشود. شهید می شوم که همه از من تعریف کنند و دوستانم کلاس بگذارند و بگویند رفیق شهید داریم. هفته ای یک پست بروند بالا و به داشتن دوستی مثل من افتخار کنند. شهید می شوم که قبل رفتن در اینستاگرام پست بگذارم «مدافع حرم شدم الحمدلله»، بعد پستم ده هزار تا لایک بخورد! بعد بروم و وقتی جنازه ام برگشت صد تا فالوورم بشود ده هزارتا..
خدایا می شود من شهید نشوم؟
چون احساس می کنم هرچیزی که از دنیا می خواهم برای خودم است. احساس می کنم نشسته ام بهترین هارا پیدا کنم نه برای راضی کردن تو، بلکه برای جلب رضایت مردم! هر کاری می کنم تا دیده بشوم. تا خوانده بشوم. تا لایک بخورم!
عزیز دلی داشتم و دارم، وقتی به او گفتم فلان کار را می خواهم انجام بدهم یک سوال پرسید؛ واقعا این کار را برای خدا می خواهی انجام بدهی؟ من هم گفتم نه! معلوم است که نه.. مارا چه به خدا.. در این دنیا آخرین چیزی که به آن فکر می کنیم خدا است.
خدایا کمک کن تا یک کمی، فقط یک کمی برای تو باشیم.
9 اسفند 94
من چی بگم که درست وقتی دارم تصمیم می گیرم برم یه دفه دست و دلم شل می شه که نکنه دم آخری آدم نباشم؟ نکنه وقتی دارم جون میدم بگم:« خدایا غلط کردم اومدم. نمیرم...» و خیلی نکنه های دیگه...
انگار قبل از سوریه باید خودمون رو آزاد کنیم.