حضرت علی اکبر سلام الله علیه

دوباره این دل من بی هوا هوای تو کرد

و باز گوش دلم میل بر صدای تو کرد

میان کشمکش موج و صخره و طوفان

دوباره بحر غزل یاد چشمهای تو کرد

منی که دیده و نادیده عاشق تو شدم

دو چشم کور دلم یاد رد پای تو کرد

من از قبیله ی رندان کشته ی عشقم

و از ازل دل من را خدا برای تو کرد

و آن گلی که خدا ریخت از اضافه ی تو

به کار خلق همان جمع در بُکای تو کرد

دوباره دام  تو و صید بی پناه غزل

دوباره کار خودش غمزه ی جفا ی تو کرد

تو آمدی و جهان دید سبط اکبر را

و خلق را همه مدهوش آن نوای تو کرد

تمام لشکریان محو روی چون ماهت

و ماه را خود او وصله ی ردا ی تو کرد

توان آینه در بازتاب ـتان مغلوب

چرا که خلقت تو مهر انتهای تو کرد

تو فاطمه، تو پیمبر تو روح بوالحسنی

و شاهکار خدا در رخ رسای تو کرد

ز بوالبشر به محمد همه یکی گشتند

خدا تمامیشان را ز انبیای تو کرد

دخیل خانه ی تو تا ابد سلیمان ها

که جبرئیل و  ملک را همه گدای تو کرد

علی اکبری و شاهزاده ی عشقی

خدا تمام جهان را فقط فدای تو کرد