یکی بود یکی نبود، زیر گنبد کبود یه شب که همه خوش و خرم بودن، یه مادری توی یه خونه ای خیلی غریب و بی صدا جون داد.
چهار تا بچه ی کوچیک داشت. دوتا دختر و دوتا پسر. هر کدوم یه گوشه ی خونه نشسته بودن، آستیناشونو توی دست گرفته بودن و بی صدا اشک می ریختن.
یه مادر جوون که فقط هیجده سال داشت دو ماه بود که حتی توی خونه و پیش بچه هاشم چادر سر می کرد. یه مادر جوون که قدش خم شده بود، دو ماه بود که یه دستش به کمرش بود و یه دستش روی شونه های پسرش. یه مادر جوون که موهاش سپید شده بود، دو ماه بود که حتی از شوهرش هم رو می گرفت...
یه مادر جوون که از دو ماه پیش پشت یک در، بچه ی آبستنش رو از دست داده بود، امروز بعد دو ماه رفت سمت تنور خونه..
دست شکسته ش رو کنار پهلوش نگه داشت. اسماء رو صدا کرد. گفت بیا کمکم کن. می خوام برای بچه هام نون بپزم. این بچه ها دو ماهه نون تازه نخوردن.
این مادر جوون امشب توی بستر خوابیده. به کنیزش گفته بدنش رو به پهلوی چپ بخوابونه. آخه چند روزه دیگه نمی تونه بدنشو تکون بده.
این مادر جوون امشب داره با همسرش حرف می زنه.
یه شوهر جوون امشب داره به صورت پوشیده ی همسرش نگاه می کنه.
چهار تا بچه ی کوچیک امشب چهارگوش خونه رو گرفتن.
امشب آبستن غمهاست.. خدا رحم کند
فردا شبی یه پدر جلوی بچه هاش مضطر می شه..
سر میذاره روی دیوار غربت..
نصف شبی عرش خدا رو به زمین میاره...
این صدا.. ناله ی زهراست... خدا رحم کند
سجاد نوبختی
