شرمندگی...

یا صدیقه الطاهره

تنها کنار بستر زهرا نشسته بود

از غصه ها و جور زمانه که خسته بود

صورت به روی چادر خاکی گذارده

وقتی هنوز صورت خود را نبسته بود

اشکش ز هر دو چشم سرازیر می شد و 

پشتش ز ظلم های مدینه شکسته بود

شرمندگی که طاقت او را بریده بود

چشمش هنوز روی همان بندِ بسته بود

آن حیدری که هرّه ی او خیبری گشود

زانو بغل گرفته و کنجی نشسته بود

زهرا میان غربت کوچه صدا زدش

سیلی که روی صورت پاکش نشسته بود

حیدر به بند بسته و اشکش روانه شد

آن دم که دید میخ به پهلو نشسته بود

شرمنده، قافیه تنگ اومد.

ایشالا دعا کنید دفعه بعد درس بشه